Płocki Klub Fantastyki Elgalh'ai

Angerdragon

„Czarny Kruk”

Czarny kruk wznowił lot
Leciał by oszukać los
Znał wiele spraw
Jeszcze więcej prawd
Ale wiedział też
Że zaginął sens

Rozpostarł skrzydła, zaostrzył wzrok
Z góry spostrzegł kolejny znak
Zwalniając lot, spowolnił czas
Po czym na ziemi siadł

Rozejrzawszy się naokoło siebie
Nie wiedział gdzie go przeznaczenie wiedzie
Spojrzał na szympansów całe stado
Które tłocznie do tramwaju wsiadło
Kruk lekko do góry podbił
I w pełni złudzeń się wyzbył

„Oto kolejne, ze zwierzęcych miast
Wszyscy pędzą i pędzą zamiast
Zatrzymać się i pomyśleć chwilę
Przemyśleć tą życia kołomyję...”

Lecąc nad szympansimi głowami
Widział ich szampańskie zabawy
W domach jak drzewa, widział, mieszkały
Windą drzewną tam się dostawały

Na ulicach małpimi jeździły samochodami
Na małpich bilboardach małpimi twarzami
Politycy promowali „Republikę Małp”
Którą kruk z idei już bardzo dobrze znał
Zresztą jakby mógł nie znać ich
Wszystkie takie same: „brudna prawda, ładne sny”

Lecąc więc dalej spostrzegł to drwali
Którzy by zbudować dom, ciągle drzewa rujnowali
„Wszystko wam to będzie oddane
Tak to już jest z tym Boskim prawem
Zabierając coś, musisz to oddać
Skracając drzewa życie, swoje również skracasz”

Następny był szympansów cały maraton
Ten ze sztandarem, ten z radiem, a ten z armatą
Pewnie na wojnę, by zginąć, się wybierają
Za idee i powody, których sami nie znają

Czarny kruk leci więc dalej
Znał to dobrze: skandale i skandale
I oto wnet nie wiadomo skąd
Dostał się wprost pod powietrzny prąd

Z przeciwnej strony nadlatywał już
Pochód szympansich myśliwców, był tuż tuż
„Jakże to znam, już zauważyli że
Ktoś obcy, inny, tutaj kręci się
Teraz pewnie będą chcieli zabić mnie
Więc lecę stąd, wzrasta we mnie Gniew…”

Kolejne noce, kolejne dni
Jeszcze nie wyschły czarne, krucze łzy
Odżywiając się świata ideami
Pojąc się ciągłymi kłamstwami
Nienawidzi coraz bardziej świata
Gdzie brat zabija brata

Mimo, że wie, iż to sensu nie ma
Wędruje, by znaleźć drogę do Nieba
Łudząc się, że zmieni istnienie
Innych istot do życia nastawienie

„Niby jak? Ciągle uciekając?
Słowa nawet nie wymawiając?
Muszę zmienić strategię
Następne istoty na inny sposób podejdę…”

Siedział tak, jeszcze parę chwil
Po jakiejś godzinie w powietrze się wzbił
Obierając (jak zawsze) losowo kierunek
Zamachał tym swoim czarnym piórem

Kolejne dni między czasu kurtynami
Nieskończoności różnymi miejscami
Równoległymi i odległymi wymiarami
Między micro i macro rozmiarami
Między różnymi myślami i ideami
Między tym, czego nie zrozumiecie sami…
Leciał dni trzy, albo setki miliony
Zależy dla kogo, kto tu jest „uczony”
Niespostrzeżone chwile, nie pewne konstelacje
Kruk zwolnił lot, nad nowym pałacem

Czas się spowolnił, dla kruka wyrównał
To uczucie dopasowania dobrze znał
Bo nagle sekundy przeistoczyły się w lata, epoki
Poruszyły się nieruchome zwłoki…

Angerdragon

"Trwanie"

Serce płacze
Słowa jak noże kaleczą je
Rozdarte marzenia
Rozbite uczucia
Nie moge zobaczyć co dzisiaj przynosi
Nie rozumiem tych zdań już wcale
Uciec chcę, ale nie ma gdzie
Chcę to skończyć, ale sił mi brak
Dalej krążę nad mych myśli światem
Tyle rzeczy chcę powiedzieć
Ale strach odbiera brzmienie głosu mego
Cały świat jakby oszalał
Nie liczy się już nic...?
Chciałbym beztrosko dalej móc trwać
Wczoraj, gdy byłem jeszcze innym człowiekiem
Zapomnieć o tym co jutro mi da
Uciec bym tam chciał...
Tam, gdzie marzeń jeszcze było brak
Nie pędzić wciąż do przodu
Stanąć w miejscu z dala od tych ran

Tyle już minęło, a ja wciąż taki sam
Naiwny, ciągle dziecinny
Marzę i marzę, może więcej ludzi znam
Ale nikt nie rozumie tego wszystkiego co ja
Nie może zajrzeć we wnętrze mnie
Nie może, albo ja nie chcę...
Choć boli serce czasem,
Łzy jak rzeka płyną w samotności wciąż
Zapominam, co się dzieje
Zapomina mnie cały świat
Bolę, bolę, jak rana boli mnie
Chcę pod prąd wciąż płynąć
Ale ten wciąż ściąga mnie
Mam nadzieję na końcu spotkać szczęście...

Być może Cię...

Angerdragon

"Anger me imie"

Tik, tak...Bije mego życia czas
Kończy się coś, nie zaczyna chwila
Za każdym razem umiera coś w nas
Czy jest jeszcze we mnie może siła?
Która pozwala nam trwać?

Nie potrafię powiedzieć
Nie umiem odgadnąć
A może nie chcę wiedzieć
Przeżyć tą chwilę w wieczności wciąż martwą

Bo przecież ja, to jeden ten sam
Nie zmienny w swych marzeniach
Myślę że siebie znam
Ciągle się coś zmienia
Ale nie ja

Przecież Anger, to moje drugie imię
Oznacza ono wędrówkę ku wieczności stronie
Bo przecież poezji karty, mej duszy są śladem
A gdy coś piszę umieram za każdym razem...

Angerdragon

"List do Ciebie ******* ..."

Wstaje nowy dzień
Co było wczoraj, już nie obchodzi mnie
Co zaś będzie jutro, pojutrze zobaczy się

Znowu jakaś pustka w sercu
Dlaczego nawet tu, w tym miejscu?
Tak daleko, jeszcze gorzej
Chcę być blisko, ale to nie pomoże
To wszystko i tak wina moja
Nie Boga, nie innych…nie Twoja…

Serce moje, tak żałosne, już nie mogę
Grzeszę myślą, uczynkiem oraz mową
Gdzie taki Czarny Kruk, jak ja
Może kochać się w takim kimś jak Bogini ta…

Oczywiście dla Ciebie mogę wszystko
I to wcale nie są słowa tylko
Zburzony mój świat, buduje się od nowa
Spowodowała to tylko, a może aż, jedna osoba…

Nie wierzę w to co widzę, ani w to co słyszę
W jednej chwili mogę oddać moją duszę
Bo na cóż mi, ona, kiedy mnie tak boli?
Lepiej przelać ją na wiersza kolejne strofy

Chciałbym napić się piwa, może wódki
Kiedyś to był sposób na moje smutki
Dziś jednak nie smakuje tak samo
Pogarszają tylko bardziej sprawę

Bolę, bolę, jak serce boli mnie
Dlaczego? Kto mi na to odpowie?
Marność nad marnościami, a pod nimi łzy moje
Zaś pod łzami już tylko me serce

Chcę dziś krzyczeć, ale sił już nie mam
Jak można wołać z ziemi do Nieba?
Mogę tylko biec, ale biegnę wciąż w miejscu
Chcę dobiec i znaleźć miejsce w Twym sercu

Jestem tu, a świat odgania mnie
Nie mam zamiaru chcieć, mam marzenia swe
Co jutro przyniesie, mogę tylko czekać
Utrzymuję się nad powierzchnią, nie umiem pływać
Między serca mojego strofami zawiłymi
Między słowami i myślami mymi

Chcę tyle wyrzec Ci, czekam wciąż
Ale czekanie nie da nic, muszę iść drogą swą
I choć wiem, że to droga zatracenia
Bez końca, będę nią podążał bez wytchnienia
Choć wiem, że gwiazda, nie spadnie
Ja nie wzlecę ku Niej, także

Choć ja Kruk Czarny, nie dolecę
Bo blask Anielicy onieśmiela mnie
Nim wzbiję się, upadnę jeszcze niżej
Ale z nadzieją, że Twój głos usłyszę…

Czarny Kruk do wczoraj, zapomniany
Dzisiaj nie ten sam, bo zakochany
Gołębica w sercu jego siedzi
On w Jej raczej nie, dlatego cierpi

Chciałby tyle wyrzec, ale nawet sobą nie umie być
Gdy jest przy Niej, nie potrafi żyć
Coś odbiera mu oddech, słowa gdzie znikają
Myśli choć niewinne, gdzieś uciekają

Życie? Ah…życie, może kiedyś było…
Może… ale teraz gdzieś w mroku się rozmyło
Zatonęło w marzeń oceanie
Snów o Niej, nieprzerywalnym stanie

Chcę wypowiedzieć Jej tyle pięknych słów
Miałem już o Tym bezliku snów
Chcę to powiedzieć, ale uciekam gdzieś
Przecież w mych marzeniach, nie dotknę Jej

Wszystko wokół przypomina mi Ją
Co mam zrobić, gdy ciągle słyszę Jej głos
Niby poeta pisarz…pff… nikim jestem
Gdy przychodzi coś prawdziwego… niczego nie wiem…

A ja pragnę Cię dotknąć, przytulić
Sprawdzić smak Twoich ust…
Gdy blisko jesteś, muszę to dusić
Za pomocą często dziwnych słów
Dlaczego to robię?
Nie wiem, bo się boję?
Ale czego? Siebie…Ciebie…tego uczucia?
Że Cię stracą? Przecież Cię nie mam… Serce to nie sługa…

Ja sługa serca mego
Choć gdybym był sługa, nie dławiłbym tego
Powiedziałbym od razu, gdy serce mi kazało
Nie czekałbym, aż by mnie złamało…

Najgorsze jest, że ucieczki nigdzie nie ma
W telewizji, w gazecie... widzę Twoją twarz
W radiu zaś, słyszę piękny Twój głos
Na ulicy Cię mijam, widzę, wciąż i wciąż…

Normalne słowo, by do Ciebie powiedzieć
Jak ten idiota w miejscu nie siedzieć
A nie… ciągły paraliż, kłódka na usta
Czuję się wtedy pełny jak pustak…

Znowu uciekam, w labirynt strof wierszy
Jednak ulgi nie czuję wciąż w jednym miejscu
Idąc przed siebie, też mi to nic nie daje
Wciąż jestem w takim samym stanie

Ale przecież to wszystko tylko moja wina
To mojego życia, tak kręta, kołomyja
Koryto rzeki tak wilce zakrzywione
Brzegi tej rzeki strasznie wzburzone
Dlatego, bo nie patrzysz w moją stronę

I nie będę czekał, aż zlecisz z Nieba
Wzbiję się na kruczych skrzydłach
Poza wiarą w siebie, nic mi nie potrzeba
Dzięki przyjaciołom rodzi się nadzieja

Moje rozdarte serce
Znaleźć mu muszę miejsce
Bo widzę Ciemność
Słowa brzęczą „wszystko jedno”

Teraz jesteś tylko moim snem
Nie wiem już czemu imieniem mym Gniew
Tutaj jest raj, jest lepiej niż w Niebie
Czekam na znak, ale czy nadejdzie, nie wiem

Czarne łzy, płyną z oczu moich
A dlaczego, nie mogę ran zagoić?
Będę starał się ze wszystkich sił
Koniec snu, będę teraz śnił

Kolejna krótka chwila
Co godzinami mija
A ja piszę kolejny wers
Jak to pomaga, nawet nie wiesz

Czas ucieka, tyle razy to chciałbem powiedzieć
Dlaczego tego nie zrobiłem, dziś już nie wiem
Mogło być o wiele gorzej znacznie
Jesteś tak blisko, a mogłabyś być na dystansie

Mam jeszcze dużo czasu, chciałbym tak powiedzieć
Czekając na cud, nic nie robić i siedzieć
Wiem, że tak nie jest wcale
Choć to dla mnie trudne, cieszę się, że w Tobie zakochałem...

Kolejny dzień, ja wstaję myśląc o Tobie
Co przyniesie dzisiaj zobaczyć chcę
Nadzieja jak kawa pobudza wciąć
Dlatego muszę wstać chcąc nie chcąc
By znów zobaczyć, chociaż jeden raz
Twoją tak cudowną twarz

Chcę się obudzić obok Ciebie Aniele
Chcę Cię poznawać coraz śmielej
Jak ten kamikaze nie chcę się bać
Gdy będę z Tobą, może skończyć się świat
Bo bez Ciebie, mój świat kończy się wciąż
Koniec uderza na mnie ze wszystkich świata stron

Muszę znaleźć spokój, przeciw sobie bunt
Sprawić muszę, że ustabilizuje mój grunt
Chcę poczuć, że żyję na prawdę
A nie ciągle śnić, nigdy nie być na jawie

Bardzo szybko umierają tacy jak ja
Umierają, czekając wciąż na znak
Tyle nad ziemią, spojrzę na Ciebie
Zobaczę kogoś, albo i nie Aniele

Słowa dławią mnie, wypowiedzieć chcę
Boże dlaczego, takim stworzyłeś mnie
Zanim mnie poznasz, obudź się
Bo ja śnię, a nie spotkasz mnie w śnie

Zanim przeczytasz do końca ten wiersz
Że kocham Cię, na zawsze wiedz

Nie chcę być bogaty, nie chcę gwiazdy z nieba
Chcę tylko Ciebie kochać, więcej niż potrzeba

Nie jest kłamstwem że
Ja kocham tylko Cię
Marzę co nocy i co dnia
Kiedy będę mógł polecę na końca świat

* * *

Teraz jestem tu znów sam
Wcześniejsze wersy, tygodnia za mną szmat
Serce moje znowu krwawi
Znowu myślami o Tobie się rani

Powiedzieć chciałem tyle słów różnych
Bo „Kocham Cię” to dla poety zbitka słów pustych
A tylko tyle byłem w stanie wyrzucić z siebie
Nie chciałaś mnie słuchać, wolałaś jak Anioł siedzieć w Niebie

Dziś słowo „kocham” nie ma sensu
Bo każdy kocha każdego w każdej chwili
Dziś to słowo nie leży w sercu
Prawie każdy pojęcie tego słowa z czymś myli

Teraz gdy już to zrobiłem, niestety
Za późno, słowa to nie kwiaty, a miłość nie jest różą
Chcę przerwać mych przyjaciół otuchy szepty
Więc wznoszę ten wiersz ku Niebu, nazwij go modlitwą

Krótką definicją słowa „kocham”
Jako poeta mego serca często słucham
A to słowa przez serce dyktowane
Tylko Tobie, Aniele, dedykowane

Do tej pory pisałem, Gołąb lub Tenshi
A przecież jakie Twoje imię wiedzą wszyscy
A Ty też już też wiesz
Nie koniecznie rozumiesz

Jako poeta nawet ja nie rozumiem
Kawałek po kawałku, myśląc o Tobie na przód sunę

Tak bardzo bolą słowa nie wypowiedziane do mnie
Jeszcze bardziej te nie wypowiedziane słowem
To że w Twoich oczach nie widziałem swego odbicia
To, że w Twoim sercu może nie być do mnie uczucia

Kolejne kawałki serca i duszy żywcem odrywane
W następujących wersach tutaj zapisane

Chciałbym to wszystko powiedzieć Tobie
Patrząc Ci w oczy, żywym słowem
Płynącym wprost, bez pośrednika
Jakim jest siedzący we mnie poeta

No chciałbym, ale Ty nie słuchasz mnie
Może choć przeczytasz, nadzieję mogę mieć

Wczoraj każdy, że coś mnie trapi widział
„Czy coś nie tak?” prawie każdy pytał
Inni „potrzeba czasu” mówili bez pytań
Właściwie odgadując mój stan
„Nie możesz tego robić pędzony przez serce,
Znajdź jakieś z dala od Niej miejsce
Przemyśl wszystko dobrze, gdy się uspokoisz
Powiedz jej co czujesz...”
Mówił przyjaciel, po którym nie spodziewałbym się tych słów
A przynajmniej najmniej, z obecnych osób

I tak będę musiał z Tobą porozmawiać
Gdyż muszę usłyszeć prawdę o Twoich uczuciach
Serce to nie sługa, ja sługa serca mego
Serca poety nie da się oszukać, nie wiedziałaś tego?

Jeśli mnie nie kochasz, chcę byś w oczy mi to powiedziała
Potem, jeśli to możliwe, z serca mego twa osoba powoli byłaby wymazywana

Może nie nadaję się na bycie chłopakiem
Nie jestem „księciem z bajki”, ani „romantycznym kochankiem”
Ale zasługuję choć na najmniejszą szansę
By okazać mą miłość do Ciebie, na prawdę

Dlaczego się w Tobie zakochałem?
Wciąż sobie to pytanie zadaję
Bo nikt mi raczej nie odpowie
Może jakbym poszedł na kawę z „Bogiem”
„Co proszę? Miłość nie jest karą
Ona jest tylko dla najlepszych darem...”
Taka odpowiedź by mnie usatysfakcjonowała?
Na suchą prawdę, by wskazywała

Gdy spojrzę na to kiedyś z wiekowym dystansem
„Dobrze że żałowałem, co żałować miałem
Gdybym nie żałował nie żyłbym później, dalej
A tak przeżyłem swoje życie dawne”
Lecz żałować nie chcę, tego że nie próbowałem
Być z Tą, której swe serce oddałem

Umarły Poeta, od dawna określałem się tym mianem
A tak na prawdę umarłem, gdy Ciebie poznałem
Jaki się odrodzę? Tego nie wiem
Bo wszystko już zależy, tylko od Ciebie...

Angerdragon

"Wzor na świat..."

83.
Co mogło być, czego nie ma
Po czym zaginął ślad
Czego nieskończonym wynikiem
Wypadkowych z czynników jest nasz byt
Czyja pewna lub nieznana myśl
Zrodziła nasz świat?
Co spowoduje napisanie mego wiersza?
Może stworzę w myśli realny zamknięty świat
Będąc Bogiem świata, którego zasady zapisuję
Wszystko znika, ktoś tak samo napisał nas
Stworzył początek, jak ja to robię
Ze słów skleconych powstał świat
Wynikiem był człowiek, składnik
W niepewnym równaniu nieustannych wzorów
Wynik, który doprowadzi do końca świata, tylko po to by przeciwność zwierciadła ocaliła inny świat...

Angerdragon

"Boga Gniew..."

Bóg oczy ma zamknięte
Słyszy jak, ludzie wchodzą mu na głowę
Ślepo ufa swej potędze
Gdy zasypia, wie, co będzie potem

Znowu krzyk, płonie Niebo
Całe królestwo spada nam na głowy
Nie tak, jak zaplanował jest wszystko
Nadchodzi porządek nowy

Gdzie odeszli posłuszni ludzie?
Co stało się z armią Aniołów?
Kto nie zdradził Boga jeszcze?
Skąd się wzięło tyle złych słów?

Budzi się sam, wszyscy Go zostawili
Ocean zmierzcha się we władzy
Tonie teraz zatopiony łzami swemi
Pamięć początku znika gdzieś, jest za słaby

Marzenia Twe, Boże, rozmyły w mroku się
Chciałeś tylko kochać i być kochanem
Dziś czujesz tylko na swym karku ludzki Gniew
Stoisz tam, samotny, zapłakany

Człowiek wstał i wyciągnął dłoń
Po więcej chwały, by odebrać Twój blask
Opanowany przez całe ludzkie zło
Upada na końcu dziś, też będąc sam…

Choć Ty nas nie opuściłeś, zrobiliśmy to sami
Odepchnęliśmy Twoją boską pomoc
Żyjemy w losie nieznanym
Zmarnowaliśmy tą, którą dałeś nam, moc…

Ja stoję krzyczę do Nieba
Pytam czy nadziei już nie ma?
Czy to wszystko, co było, to mój własny sen?
Nasze okruchy marzeń odeszły gdzieś hen…

Nie potrzebne mi życie
Nie muszę stać na szczycie
Ale Boże pokonaj ten dzień
W którym Twoja miłość zniszczy Cię

Człowiek przy stworzeniu nie udał się
Zarażony skazą zwaną grzechem
Zamiast stawiać ciągle niszczy coś
Co przyniesie jutro nie wiem
Szatan, przełamuje Niebo śmiechem
Jego moc to ludzkie całe zło…

Ile jeszcze wiary w skrzydłach naszych
Słabniesz, gdy w nas zmaga się złość
Tyle mocy w Tobie jest jeszcze
Aniołowie, nie mogli się już nigdzie wznieść

Upadli w ludzkich modłów księgach
Stracili ten swój biały blask
Wątpliwości w nich zasiał strach
Zmienili się obserwując nas

Czarne Niebo dziś krew rozrywa
Krzyczę, chcę Ciebie wezwać Boże mój
Pragnę dziś na końcu świata
Wyznać skrywaną miłość swą

Choć me myśli różne były w życiu
I choć często wątpliwością usłana była moja myśl
I wiary brakło w słowach moich
Zawsze gościł Bóg w moim sercu

Chcę umrzeć wiedząc, że niczego
Człowiek nie zniszczy w co wierzyłem ja
Morderstwo Ojca własnego
To nie było nawet w snach

Nie żyję, chwile, Bóg, sny, ludzie
Koniec, więc zaczyna się, krzyk
Ile wiary w nich, nikt już nie wie
Wiem, że cały świat pod stopami, drży…

Więc mój Boże, zapamiętaj lekcję tą
Nim pozwolisz zabić się ludziom
Daj nam wiarę i nadzieję w moc
Która jest w stanie przepędzić zło…

30.11.07r.

Angerdragon

60. "Bóg-igrzysko człowieka"

Panie Mój Boże, ojcze Ty mój
Czemu stworzyłeś ten jeden wielki gnój
Dlaczego nie sprawiłeś, że każdy byłby królem
Czemu wymyśliłeś nam: pieniądze, pracę i komórę?
Tatusiu mój, pozwól że się tak wyrażę
Daj mi dużo pieniędzy, inaczej się obrażę
Daj mi samochód, piękną żonę, dzieci odpuścić możesz
Jak będę chciał, to sam sobie zrobię
Stworzyłeś ten świat, więc teraz cierp
Stworzyłeś człowieka, to dawaj mu chleb
Umrzyj na krzyżu, bo tak musi być
Daj na co chcemy, a będziemy Cię czcić
Kochać za to, że szczęście nam dajesz
Nienawidzić zaś zawsze, gdy od życia dostaję
Dlatego mój tato, śpij, teraz, śpij...
Bo zawołam Cię na pewno, jak zachce mi się pić...

20.09.07r.

Claidheann

Rozumiem, że zamierzasz odwiedzić nas na Dniach Fantastyki?
Jak tak, to poszukaj mnie w Gamesroomie - po przeczytaniu twoich tekstów z chęcią z tobą porozmawiam.

Angerdragon

Hehe, a jak mam Cię poznać? Razz

W sumie do Gamesroomu miałem tylko na chwile zajrzeć, no ale zobaczy co da się zrobić Wink

Dragon_Warrior

Angerdragon

Aha;) No to się zobaczy, jeszcze nie zrobiłem planu gdzie o danej godzinie będę chciał być na konwencie;p No ale uwzględnię w "terminazu" zajrzenie do Gamesroomo^^ Razz

Pozdrawiam,
Anger of Dragon

Claidheann

Po prostu szukaj Claidheanna Razz

O ile się orientuję, będę tam najstarszym (lub jednym z najstarszych) fantastą, więc tym łatwiej będzie mnie znaleźć...

Dragon_Warrior

Claidheann

Za kilka lat będę wyglądał jak ten z lewej...