Płocki Klub Fantastyki Elgalh'ai

Melania

Art

Ten ból głowy jest okrutny.
- Jestem Giharu! Słowa dotarły do niego w zwolnionym tępie. Czyli to brat Jasmine.
- Nie bój się, twoja siostra wynajęła mnie, aby cię uratować. - z trudem wydusił z siebie.
- Właśnie co z Jasmine? - rzucił w stronę towarzyszy.
Znów chwycił się za głowę i przyklęknął.
Ten ból głowy, musze coś z nim zrobić.
Z kieszeni spodni wyjął małą paczuszkę, w którą były zawinięte zioła. Wziął parę do ust. Przeżuł i splunął.
Niedługo powinno zacząć działać.

Dragon_Warrior

Toran odczekał jeszcze chwilę, aby z reakcji przybysza na imię jego siostry, wyczytać czy rzeczywiście jest tym za kogo się podaje. Tętent kopyt przekonał go szybko że dłużej już czekać nie powinien.

- Jasmine pobiegła w stronę koni – ręką wskazał kierunek Giharu. – Jeśli się nie mylę to ten jeździec właśnie zmierza w tamtą stronę stronę. Biorąc pod uwagę, że była tu przed chwilą i nie wyglądała najlepiej to przyda jej się pomoc. Tylko na nas jak widzisz chwilowo nie ma co liczyć.
Toran odwrócił się w stronę elfki i położył zdrową dłoń na jej ramieniu. Po czym dokończył zdanie nie dbając o to czy Giharu jeszcze tutaj jest czy mówi już tylko do Arta.
- Folin powinna się pozbierać, a jak już to zrobi to będzie pewnie w najlepszym stanie z nas wszystkich. Choć była chyba najbliżej śmierci.
Reae tymczasem frunął za jeźdźcem mając tylko jeden prosty rozkaz. Wrócić i powtórzyć pierwsze usłyszane zdanie.

Lamarath

Luke van Dedtzerinen

Mężczyzna okryty czarno-czerwonym nieprzemakalnym płaszczem jechał w stronę Hitami nieprzerwanie od sześciu godzin. Był już zmęczony, tak samo jak jego jedyny, lojalny towarzysz – Gehenn-inor. Długi owinięty w płótno pakunek po prawej stronie siodła przemókł już do cna. Na południu ulewa była cięższa i tylko kwestia czasu zanim mroczne nimbostratusy przyniosą burzę w ślad za nim.
Zwolnił do stępa, kiedy dostrzegł przed sobą wóz. Zaprzęgnięty w cztery konie, które zdawały się być lekko zdenerwowane, sprawiał wrażenie opuszczonego. Podróżnik bił się przez chwilę z myślami, by nie zatrzymać się i sprawdzić, co się tu stało, ale kiedy zobaczył leżące za wozem ciało z głęboką dziurą po krótkim mieczu w oczodole.
Źle się dzieje... Boże prowadź mnie...
Pośpieszył konia mimo zmęczenia. Batareńskie bojowe rumaki były niezwykle wytrzymałe, jednak Luke nie lubił wykorzystywać zwierzęcia do granic jego możliwości. Niedługo odpoczniesz. Oddalmy się tylko z tego miejsca.
Kilkaset kroków dalej zobaczył drugi wóz. Już stanowczo zbyt wiele niespodzianek…
Zatrzymał się nie mogąc drugi raz zignorować niezwykłej sytuacji. Koń parsknął na znak zadowolenia z końca podróży. Mężczyzna pogłaskał go po boku ozdobioną w jakiś szlachecki pierścień dłonią. Odpiął zawiniątko od siodła i zeskoczył dając zwierzęciu odpocząć od swego ciężaru. Kiedy upadł na błotnistą ziemię, zachwiał się z trudem utrzymując równowagę po tym jak jego lewy but obsunął się na śliskiej plamie błota. Rozległ się delikatny dźwięk dzwonków dochodzący od zawiniątka. Cholerna pogoda! – zaklął w myślach. Wiedział, że to nie pogoda osłabiła jego reakcje. To przez ta atmosferę. To miejsce należy do śmierci. Ruszył powoli w stronę wozu. Spojrzał w prawo na uwiązane do drzewa konie. Było ich pięć, ale tylko jeden załadowany był jukami. Koni, które winny być zaprzęgnięte, nigdzie nie było widać. Podszedł bliżej i zobaczył, że lejce zostały przecięte. Wtedy po plecach przebiegły mu lodowate mrówki. Obejrzał się obserwując linię lasu, ale nie dostrzegł żadnego ruchu. Przez chwilę zdawało mu się, że poczuł obecność Upadłych, których przysiągł wytępić. Skupił swoje mistyczne zmysły, kiedy zbliżał się do wnętrza wozu. Gdzieś tu był ktoś ważny, ktoś, kogo powinien chronić, zgodnie z prawem nałożonym na niego przez jego własnego boga.
Czy to możliwe, Panie, że to twój wybraniec jest dziełem tego wszystkiego? Skąd ta woń Upadłych? Czy walczył z nimi? Czy poległ? Mężczyznę nagle ogarnęło zrozumienie. Wysłałeś mnie tu bym oddał chwałę twojemu wojownikowi, niech zajmie miejsce w twierdzy. Pokiwał nieznacznie głową i rzekł:
- Efeat kalamus! – co w starym języku Torix znaczyło „Niech stanie się wola twoja”.
Podróżnik stanął w tylnych drzwiach wozu... i znienacka uderzyło w niego ostrze, krótkiego miecza. Rzucił się w lewo za późno by uniknąć ataku, jednak na tyle szybko by ostrze nie przebiło go na wylot ześlizgując się po ogniwach kolczugi. Poczuł rwący ból pod metalem, kiedy kilka z nich pękło. Przed następnym atakiem, osłonił się długim pakunkiem w prawej ręce. Metal uderzył o metal.
Luke pochylił lekko ciało przygniatając ostrze przeciwnika do ziemi. Wtedy dostrzegł w jego oczach znak, którego obawiał się najbardziej. Upadły!!! Czarne oczy bez tęczówek oraz wykrzywiona we wściekłym grymasie twarz były aż nader wyraźnym znakiem rozpoznawczym. Tak samo okrywające całe ciało czarne żyły. Z głębi umysłu dosięgnęły go informacje pochodzące z Sieci. Identyfikacja: Oculus Infernin. Działanie, które winno być podjęte: zniszczyć. Odskoczył do tyłu, kiedy opętany mężczyzna rzucił się na niego uwalniając miecz. Ponad dwumetrowe zawiniątko zawirowało w powietrzu rozsiewając melodyjny dźwięk dzwonka, zmuszając przeciwnika do uskoku. Zaraz po nim bestia w ludzkiej skórze zaatakowała znowu nie znając zmęczenia. Kapłan wycofał się dwa kroki zbijając oręż w prawo, tak by przeciwnik stracił równowagę. Cofając się, kiedy zbliżały się kojenie ataki, szukał po omacku czegoś pod płótnem, okrywającym długą, prawdopodobnie drzewcową broń. Zamarł na chwilę, kiedy poczuł na plecach ostrą wyrośl przydrożnego drzewa, myśląc, że to miecz kolejnego przeciwnika. W tym momencie Upadły wykonał skok. Przemknął w powietrzu sześć kroków i runął na kapłana. Ten, dziękując bogu za manewr opętanego, nastawił zawiniątko na sztorc, pozwalając mu nabić się na ostrze. Siła uderzenia była jednak silniejsza niż się spodziewał i ostra gałąź drzewa wbiła mu się w ramię. Przeciwnik, mimo że przebity na wylot nadal rzucał się i wymachiwał mieczem przed oczami przybysza. Zbierając siły ten podniósł dorosłego mężczyznę na drzewcu nad głowę i uderzył nim o ziemię z druzgocącą siłą, przecinając go na pół przez kroczę.
Kiedy przeciwnik przestał się ruszać, Luke podszedł do niego, ruszając obolałą łopatką. Przyjrzał się leżącemu i odnalazł miejsce, gdzie czarne żyły skupiają się w oko. Zagłębił w nim ostrze ozdobnego sztyletu, uwalniając ciało nieszczęśnika od wiecznego przekleństwa. Dla duszy było już za późno. Szybko skierował swe kroki do wozu.
Z pokorą, boże, przyjmuję twą lekcję...
Wskoczył do środka przyglądając się zwłokom kobiety i mężczyzny. Mężczyznę jednak szybko zignorował, po tym jak zobaczył na piersi leżącej kryształowy naszyjnik.
Agent... Czy to ona mnie wezwała? Przystąpił do oględzin i zauważył, że dziewczyna skruszyła wisiorek uwalniając zawartą w nim truciznę. Musiała mieć ważny powód, żeby poświęcać życie. Skutki działania narkotyku były powszechnie znane wśród agentów. Kapłan przesunął dłonią po jej ciele wyczuwając nienaturalne zgrubienia pod ubraniem. Po chwili wyciągnął spod ubrania kartkę papieru.
Przeczytał list, który wyjaśnił mu sytuację. Bezzwłocznie podłączył się do Sieci i przesłał informacje. Bez wątpienia to było celem jego podróży do Hitami, to były owe „niecierpiące zwłoki informacje”. Niedługo w Kresi zaroi się od agentów cesarza, a Widzący będą mieli pełne ręce roboty.
Biedne dziecko... Że też śmierć zabrała cię tak wcześnie.
Mężczyzna westchnął, krzywiąc się przy tym z powodu uciążliwego bólu w lewym barku. Przystąpił do przeszukiwania skórzanej torby leżącej obok niej. Wyciągnął z niej dwa płaszcze z pajęczego włókna, pokryte maskującymi barwami na różne warunki otoczenia oraz trzy fiolki z mieszankami różnego przeznaczenia. Znalazł też sakiewkę, w której było trochę ponad tysiąc błysków.
Połowa należy do organizacji, reszta dla twoich bliskich, jeśli ktoś taki w ogóle istnieje…
Resztę przedmiotów takich jak linka wysokiej jakości, składana kotwiczka do wspinaczki, suchy prowiant odłożył na bok do rzeczy, które pozostają z dziewczyną. Jego uwagę przykuł smukły długi sztylet. Dostrzegł na nim insygnia Widzących – tajnej organizacji zabójców, która działała nielegalnie na ziemiach cesarstwa. Pokonała jednego z nich... Niech to będzie twoje trofeum.
Kiedy skończył przegląd wziął wszystkie rzeczy, które był zobowiązany zabrać, łącznie z dwoma kryształowymi naszyjnikami i szybkim krokiem ruszył do swoich juków. Jego koń, potężny i smukły kary ogier o grzywie koloru ognia, okryty metalowym pancerzem z kolcami i symbolem Xaggara na napierśniku, patrzył na niego spokojnie czarnymi oczyma bez wyrazu. Tak samo jak kapłan, tak i jego towarzysz czuł smutek z powodu odejścia za młodej duszy z tego świata.
Z takiego wojownika byłby jeszcze pożytek, panie...
Luke wrzucił do torby wszystko co przyniósł i wyjął z innej gruby, wełniany koc. Wrócił do wozu i owinął nim ciało dziewczyny. Włosy zaplótł w warkocz i związał rzemieniem, który zdobił jego nadgarstek. W lewą rękę ujął zakrwawioną glewię, na której widać było jeszcze resztki płótna, a prawą podźwignął dziewczynę zarzucając ją sobie na ramię. Położył ją delikatnie pod drzewem, gdzie nie było tak mokro i ukląkł kładąc broń na kolanach.
Niech twa siła podąży za tobą do boga. Niech chwała twojego życia, oślepi twych wrogów po śmierci. Niech twoje trofeum, będzie twą wartością. Położył zdobyczny sztylet jej na piersiach. Zdjął kaptur i pochylił głowę, szepcząc pradawne słowa modlitwy...
Poniosę twe ostatnie słowo światu, wojowniczko Xaggara...
Chroń mojego brata... Chroń... Giharu...

Kapłan poderwał się, kiedy ucichły słowa ducha. Na twarzy wyskoczył mu zimny pot, jak za każdym razem, kiedy stykał się z mocą zaświatów. Jakże łatwiej było mu obcować z upadłymi...
Kiedy się uspokoił, rozpoczął Rytuał Odejścia.
Zrobię, co w mojej mocy...

Exus

Giharu

Zdezorientowany całą sytuacją nie podnosił się przez chwilę.
Czy to jakiś podstęp? Słyszałem plotki, że nekromanci lubią bawić się ze swoimi ofiarami...
Przyglądał się zachowaniu stojącego nad nim wojownika, słuchał też słów...maga-nekromanty?
Przywołanie ukląkł? Na zasyfiałego goblina porośniętego pleśnią, może to magia umysłu?
Wojownik przyklęknął trzymając się za głowę.
Walczy?
Gdy Art przykląkł przed leżącym magiem ten szybkim ruchem nogi kopnął domniemanego przeciwnika w pierś powalając go na ziemie, po czym szybko wstał i oddalając się o kilka kroków cały czas obserwował leżącego wojownika i dwa ciała leżące przy drzewie, z których dobiegał głos. Jedna z leżących postaci odwróciła się w stronę drugiej i położyła dłoń na jej ramieniu.
Co tu się dzieje? Czy jestem już pod jego zaklęciem? Kiedy? Jak? Z kim mi przyszło się zmierzyć? Na twarzy widoczne było niezadowolenie spowodowane przebiegiem całej sytuacji. Mogę walczyć z iluzją bądź ożywieńcami, albo uciec. Wybór jakiego musiał dokonać wzmocnił tylko wyraz niezadowolenia i złości.
Kopyta, konie... Giharu nagle odwrócił się i pobiegł w stronę słyszanego dźwięku wiedząc, że jeśli ma doczynienia z nekromantą, to jego sługi zaczną go gonić, jeśli walczy z władcą umysły, to i tak nie ma znaczenia gdzie będzie, chociaż jeśli się oddali to być może oddali się na wystarczającą odległość by wyjść spod jego wpływu. Jeśli jednak jego przypuszczenia są fałszywe, być może zdoła uratować siostrę.

Pierwsze co zobaczył po wyjściu z lasu był opancerzony koń, potem martwe ciało. Zatrzymał się i ze strachem w oczach patrzył na martwego człowieka. Odwrócił się szybko by upewnić się, że nikt go nie goni, po czym mocniej zacisnął dłoń na rękojeści miecza i podszedł do wozu. Wziął głęboki oddech, wychyli się i rozejrzał. Czarnowłosa postać i ktoś jeszcze... Nie mogąc powstrzymać nagłego kichnięcia Giharu został zmuszony do szybkiego schowania się za wóz. Kichnął po raz drugi przeklinając w myślach nadchodzącą chorobę. Czy to ten mag? Opierając miecz o wóz a woreczek chowając do prawej kieszeni spodni ukucnął próbując zebrać myśli. Mogę zrobić tylko jedno. Wyciągnął buteleczkę, odkręcił nakrętkę i położył przed sobą. Niezdarnie rysując symbol, który zmywał się od padającego deszczu wysmarował prawą dłoń w mazi, położył na prawie już nie widocznym symbolu i szeptem wypowiedział kilka słów. Prawa dłoń lekko zaczęła jarzyć się na niebiesko.
Będzie musiało wystarczyć.
Wstał, lewą ręką schował buteleczkę do kieszeni i wyciągnął przez chwilę się męcząc przełożył woreczek z prawej, do lewej kieszeni. Prawa ręka zwisała bez ruchu z cały czas jarzącą dłonią. Chwycił miecz w lewą dłoń i wyszedł z za wozu.
Próbując przynajmniej stworzyć wrażenie pewnego siebie ruszył w stronę długowłosego człowieka. Kobieta, czy mężczyzna? Iluzja czy rzeczywistość?
Wtedy dostrzegł owiniętą w koc siostrę.
- Jasmin! – krzyknął odruchowo zatrzymując się. – Odejdź od niej albo zginiesz! Więcej ostrzeżeń nie będzie!
Próbował znów ruszyć, ale nagłe zawroty głowy uniemożliwiły mu to. Zawroty szybko minęły, ale nie można było ryzykować. Wciągnął lewą dłoń przed siebie wskazując mieczem na przeciwnika, a prawą schwał za siebie.

Lamarath

Luke

Kapłan pogrążony w transie modlitewnym zdawał się nie usłyszeć ostrzeżenia przybysza. Dopiero, kiedy cierpliwość maga była na skraju wyczerpania i miał już podjąć jakieś działanie, pieśń ucichła.
- Giharu - powiedziała klęcząca postać do siebie, ale na tyle głośno, że mag usłyszał swoje imię.
Kapłan podźwignął się powoli w milczeniu i odwrócony do mężczyzny tyłem odstąpił kilka kroków od ciała dziewczyny. Owinięta w szmaty glewia uniosła się na sztorc przyjmując rolę kostura, wydając przy tym melodyjny dźwięk dzwonków. Przez chwilę uderzyła Giharu specyficzna budowa i niezwykłość oręża. Wtedy kapłan się odwrócił i młody mag rozpoznał w nim wysokiego kapłana, jednego z popularniejszych wśród mieszkańców cesarstwa, kultów. Stojący przed nim mężczyzna był wysoki, o ponad głowę wyższy od niego. Był postawny i dobrze zbudowany, co świadczyło o dużej kondycji fizycznej i sile. Długie czarne włosy spływały po ramionach aż do torsu; były proste i dobrze rozczesane. Twarzą kapłana była owalna lustrzana maska, która uniemożliwiała stwierdzenie jego uczuć, odnośnie tej sytuacji, ani miejsca, w które patrzy. Giharu czuł jednak, że spogląda w jego oczy i w milczeniu czeka na reakcje.
To musi być on... Podobieństwo jest dostrzegalne tylko, że... jest wiele starszy niż się spodziewałem...
Wreszcie odezwał się niskim, głębokim głosem.
- Źle trzymasz miecz, bracie w mądrości...

Exus

Giharu

Na twarzy pojawiło się zdziwienie. Mag uważnie przypatrywał się postaci stojącej przed nim.
Wielki Kapłan? Tutaj...ale jak?
Skąd zna moje imię?
No tak, to musi być owy władca umysłu.
- To jak trzymam miecz, nie powinno Cię obchodzić – powiedział z ironicznym uśmiechem na twarzy – pieprzony magu – po słowie „magu” splunął na ziemię. Zrobił krok do przodu.
- Chodź tu, pokaż na o Cię stać – powolnym krokiem zbliżał się do przeciwnika.

Lamarath

Luke

Przeanalizował zachowanie mężczyzny z mieczem. Zdawał się być niespełna zmysłów. Nazwał go magiem; pierwszy raz w życiu ktoś nazwał go magiem... Poległy wybraniec boga wojny za ostanie życzenie miał bym strzegł tego człowieka, ale w takiej sytuacji nie jest to możliwe. Zbliża się do mnie z mieczem w dłoni, choć uchwyt na rękojeści nie wskazywał na jakiekolwiek bliższe doświadczenie z tego typu orężem. Dlaczego trzyma prawą dłoń schowaną i dlaczego nazwał mnie magiem... Cóż... Czy jakbym był nim, nie władałbym biegle mieczem, miałbym świadomość, że przede mną stoi wrogi adept magii, stanąłbym przeciw niemu? Skąd miałbym wiedzieć, że mag jest magiem, jeśli nigdy wcześniej go nie widziałem, nigdy nie spotkałem go nawet w snach? I dlaczego chowałbym rękę, jak chowa się sztylet pod tarczą? Tak... Ten mężczyzna, Giharu, nie może być aż tak pomylony, na jakiego wygląda. Tak czy inaczej rozmowa z nim w tej chwili nie ma najmniejszego sensu... Więc masz coś w zanadrzu w prawej dłoni? To oznacza, że nie moge pozwolić ci tego użyć, cokolwiek to jest...
Kapłan wbił dolną część swej broni w błoto obserwując pierwsze ruchy Giharu. Oszacował odległość do przeciwnika i do leżącego martwiego ciała, ktore skaził Upadły. Nie czekając ani chwili dłużej wystrzelił w twarz Giharu bryłę błota i błyskawicznie rzucił się w swoją prawą stronę. Błoto oślepiło maga i oszołomiło na krótka chwilę. Rozległ się głośny modulowany gwizd i mężczyzna z mieczem usłyszał dochodzące od strony wozu odgłosy końskich kopyt. Żeby przetrzeć oczy potrzeba było użyć choć jednej ręki, a obie były zajęte: jedna trzymała miecz, a druga kryła się za plecami.
Luke wykorzystując głośne stąpanie swojego wierzchowca przeszedł za plecy maga, gotowy go ogłuszyć, gdyby zwierzę nie powaliło napaleńca. Mag coraz bliżej słyszał dźwięk końskich kopyt...

Piotreksus

Odkopnięty Art leżał w chłodnym błocie, kręciło mu się w głowie i wcale nie czuł potrzeby wstawania z miłego posłania po tym jak dziwny człowiek uciekł w stronę traktu. Toran spojrzał na mokrą twarz Folin akurat w momencie, gdy ta zaczęła się budzić. Elfka oszołomiona sytuacją otwożyła szeroko oczy i chwyciła mocno ramię Torana chcąc go odepchnąć, gdy jednak poznała twarz chłopaka, opuściła rękę, westchnęła i delikatnie uśmiechnęła. Toran pomógł jej wstać, oboje byłi pokryci spływającym z wodą błotem. Art leżał nieopodal, przez szum słychać było jego cichy śmiech. Czuł się chyba lepiej, choć może było odwrotnie. Elfka wsparła się na ramieniu Torana, jego dłoń nadal wpadała w drgawki. - Co się stało? Myślałam, że już nieżyję... To ty mnie uratowałes prawda? - Wzrok Folin spoczął na twarzy mężczyzny. Toran odruchowo spojrzał w bok, wtedy uwaga elfki skupiła się na czymś innym - Co jest Artowi? Oh! Przecierz on był ranny, trzeba mu pomóc - Dziewczyna z pomocą łucznika pokuśtykała do łowcy trzymając się lewą ręką za brzuch.

Gdy Folin z Toranem pomagali obwiązać ranę Arta mokrym fragmentem koszuli łowcy, nadleciał niezwykły ptak w odcieniach czwerwieni i usiadł na ramieniu Torana -Jasmin!... Odejdź od niej albo zginiesz! Więcej ostrzeżeń nie będzie! - głosik ptaka z ledwością odzwierciedlał męski głos. Art i Folin oniemieli.

Dragon_Warrior

Toran zaczynał się czuć jak gdyby wisiał na rozwieszonej ponad przepaścią linie i miał coraz większą ochotę aby się puścić. Wieści przyniesione przez ptaka mogły znaczyć wiele. Niestety z całą pewnością oznajmiały, że oprócz nich, Jasmine i szaleńca sprzed chwili jest w okolicy ktoś jeszcze. Deszcz jednak osłabł. Mężczyzna chciał, aby był to dobry znak.
- Dacie rade iść ? Jasmine jest przy koniach więc tam musimy się kierować, ale drugi raz was samych nie zostawię. Tym bardziej, że nawet jak pobiegnę, to sam niewiele zdziałam. Nie mam nawet pewności co do człowieka, który jeszcze chwilę temu podawał się tutaj za Giharu. – Toran spojrzał w stronę Folin z lekko ironicznym uśmiechem. – Bez Ciebie nie mieliśmy pojęcia czy go zabić, czy przywitać, więc pozwoliliśmy mu uciec... a i byłbym zapomniał Cieszę się, że żyjecie.

Exus

Giharu

W złości zacisnął mocniej dłoń na rękojeści miecza.
Jak mogłem nie uniknąć tak prostego ataku...
Odruchowo przybliżył prawą dłoń i jej zewnętrzną stroną przetarł
oczy.
Koń...
Odwrócił głowę w stronę wozu i ujrzał potężnego opancerzonego ogiera
szarżującego w jego stronę. Na unik było już za późno. Zacisnął
zęby, odwrócił głowę i zamknął oczy. W myślach przygotowywał się na
uderzenie. Wyciągnął też prawą, jarzącą się dłoń w kierunku
zbliżającego się konia. Chwila napięcia, a potem cisza i padający deszcz. Giharu otworzył oczy i spojrzał na konia. Stał nieruchomo, niczym kamienny posąg.
Kolejny zawrót głowy.
Mag stracił równowagę i padł na ziemię. Miecz wypadł mu z dłoni.
Gdzie jest mag?
Rozpaczliwie rozglądał się szukając swojego przeciwnika. Gdy
zorientował się, że stoi tuż za plecami, oczy wypełnił mu strach. Leżąc,
przekręcił się i opierając się na rękach zaczął oddalać się od
przeciwnika.

Lamarath

Luke

Zobaczył swojego wierzchowca, który zamarł w miejscu pod dotykiem magicznej dłoni. Przeszedł przez niego strach o życie przyjaciela... Choć sam dzięki temu uniknął kontaktu z tajemniczym zaklęciem, miał nadzieje, że nie było ono śmiertelne. Teraz jednak trzeba było zatrzymać tego szaleńca. Nie można nikogo obronić przed własną głupotą...
Muszę przywrócić mu zmysły zanim skrzywdzi więcej świata... Jeśli bedzie trzeba, użyję siły... Ale najpierw...
Kapłan opuścił kosę i przykucnął, by być na poziomie rwojego rozmówcy. Potem rzekł potężnym tonem:
- Jakbym chciał cię zabić, już dawno twa dusza byłaby u boga, w którego wierzysz! Opamiętaj się, zanim kogoś skrzywdzisz! Twoja siostra z pewnością nie chciałaby, żeby jej śmierć poszła na darmo, wraz z twoją śmiercią! Okaż jej wdzięczność, a nie marnujesz jej ofiare walcząc z wiatrakami!- zniżył lekko ton, choć nadal byl wyraźnie słyszalny. Zagościła w nim nutka rezygnacji. - Nie chcę cię skrzywdzić, ale będę się bronił jeśli mnie zmusisz...
Boże mój, przywróć rozum słabym wolą, którym chaos - twój wróg - odebrał zdolność zwycięstwa w imię twoję...
Luke bacznie obserwował czołgającego się maga, gotowy zareagować na ewentualne, rodzące się niebezpieczeństwo...

Exus

Giharu

Mętlik w głowie nie pozwalał już myśleć racjonalnie. Do tego dochodziły niezrozumiałe słowa:
- chc... cię zabić..., już daw... twa dusza... Opamitaj się... skrzywdzisz... siostra... śmierć... twoja śmierc! Okaż wdzięczność..., nie marnuj...walcz... – potem ciche słowa, bardziej wyraźne - chcę cię skrzywdzić... będziesz się bronił...
Jasmin umarła. Niemożliwe! Spóźniłem się! Nie możliwe...! AAaaa!!!

Myśli zabijały resztkę zdrowego rozsądku. Z ust wydobyły się ostatnie słowa, ostatnie zaklęcie. Zaklęcie, którego Giharu nie by w stanie w pełni kontrolować. W tym samym czasie opancerzony rumak ruszył przed siebie kończąc szarżę. Zaskoczony tym Wielki Kapłan musiał odskoczyć do tyłu by nie zostać stratowany przez swego przyjaciela. Potem widział tylko uśmiech na twarzy maga, uśmiech szaleńca i małą świecącą kulę lecącą w jego kierunku.

Kulę która jarzyła się coraz mocniej i coraz bardziej zwiększała swe wymiary. Kulę, która rozbłysła światłem tak mocnym, iż dla człowieka przebywającego w pobliży był to ostatni widok jaki zanotował jego wzrok. Chwila ciszy, i wieczna ciemność ślepca. Właśnie w taki sposób Giharu widział swoje posunięcie, swoje ostanie zaklęcie.
Kula, która narodziła się w umyśle maga, i w jego umyśle też pozostała.

Ręce odmówiły posłuszeństwa i Giharu padł na ziemię. Leżąc na plecach pomału zamknął oczy a krople deszczu łączyły się z łzami.
Zawiodłem Cię siostrzyczko... Zawiodłem nas oboje...
Do zobaczenia w zaświatach...
Oczy zamknęły się i zapadł ciemność.

Lamarath

Luke

Zaskakujące przebudzenie konia wzbudziło w nim jednocześnie radość i lęk. To drugie uczucie nasiliło się, kiedy zobaczył lecący w powietrzu magiczny składnik. Przygotował się na wszystko, co tylko słyszał w swoim życiu o władcach magicznej energii. Rozbłyski światła, eksplozje i niosące śmierć fale nieznanych sił... Ale nic takiego nie nastąpiło...
Mężczyzna leżał nieopodal. Nie ruszał się z twarzą w błocie. Rumak zatrzymał się na skraju drogi, tupiąc niecierpliwie nogą. Jemu też nie podobało się tutaj.
Luke podszedł do maga, podnosząc po drodze worek z proszkiem, który nie wywołał żadnego efektu. Schował go do kieszeni i przykucnął przy bezwładnym ciele. Odwrócił Giharu na plecy i przetarł mu twarz. Kiedy dostrzegł, że żyje, ofiarował mu kilka pomniejszych błogosławieństw: na bezpieczne miejsce, na odzyskanie sił i, ponownie, na odegnanie szaleństwa. Nie było gwarancji, że zadziałają. Już raz zawiodły. Może ten człowiek podpadł ci Panie... Tylko dlaczego odrzucił ostatnią wolę swojej siostry? Czy naprawde nic dla niego nie znaczyła? Miałem na początku wrażenie, że są sobie bliscy... Ech... Szkoda, że nigdy nie będzie miał okazji by się jej wytłumaczyć...
Kapłan podniósł mężczyzne i zaniósł go do wozu, by uchronić przed deszczem. Spojrzał na martwe ciało dziewczyny i schylił głowę oddając jej cześć.
Zatrzymaj koc, wojowniczko w chwale.
Gehenn-inor już czekał niecierpliwie. Człowiek w masce podszedł do niego i umocował glewię u boku siodła. Ostatnie spojrzenie na wóz i na niebo - ciężkie nimbostratusy z południa zlewające się z czernią nocy. Wskoczył na siodło i pognał konia na północ - do Himati...

Piotreksus

Toran, Art i Folin ruszyli powoli w stronę wozu Rico. Informacja przyniesiona przez Reae i tajemnicze odgłosy przejeżdżającego konia przyciągnęły uwagę trójki. Przygotowawszy się na wszystko i ukrywszy między drzewami obserwowali wóz. Jedyne co zobaczyli to cień odjeżdżającego konia, owinięte materiałem ciało pod drzewem i wolono stojący wóz Rico. Gdy podeszli bliżej rozpoznali ciało Jasmine, nie było ono przerażające, wyglądała jakby zapadła w sen i owinęła się ciepłym kocem. W wozie znaleźli przebite ciało Rico i nieprzytomnego Giharu. Wszystkie pozostałe konie były niespokojne, choć szczęśliwie burza zdawała się powoli przechodzić. Było ciemno i zimno, a ciała całej trójki były na skraju wytrzymałości, potrzebowali snu.

Lamarath

Luke

Jadąc przemoczonym traktem Luke krążył myślami pośród dostępnych mu zasobów wiedzy. Zgodnie z informacjami, jakie otrzymał oraz jakie w liście zawarła agentka, może to być najbiebezpieczniejsza misja, na jaką go wysłano. Czterech kapłanów już ugięło się pod jej ciężarem, a teraz przyszła kolej na niego. Kiedy przywołał swoje myśli z rozproszenia rozejrzał się ustalając swoje położenie. Gehenn-inor znał drogę do celu ich podróży, ale przezorność to dobra cecha. Wrócił chwilę pamięcią do niedawnego incydentu - walki z pomylonym magiem. Zastanawiał się czy tacy jak on nie powinni być już traktowani jako zagrożenie dla społeczeństwa.
Jeśli zamiast mnie, obóz ten znalazłby inny podróżnik, z pewnością nie przeżyłby spotkania i zginął bezsesnowną śmiercią...
Przez takich jak on właśnie, niektóre świątynie i kapłani uznają czarowników za przekleństwo i plugastwo. Sięgają po moc, której nie potrafią kontrolować, po moc należą bogom, która bez boskiem mądrości może zaanować nad głupcem, który ją zgłebia. Jeszcze pół dzwonu temu, Luke był tolerancyjny w tym fakcie, ale teraz coraz większej jasności nabierały argumenty zwolenników pojęcia "Bluźniercza Magia".
Jadąc dalej dała mu się we znaki płytka rana, jaką otrzymał w walce z opętanym. Przydałoby się ją opatrzeć i się posilić. Gehenn-inor też zasłużył na odpoczynek dłuższy niż ostanio.
Kiedy ukazało się rozwidlenie drogi, prowadzące do Kresi i Himati, Luke skierował wierzchowca w lewo z dala od traktu. Las był już tu rzadszy, jako że niedługo miały go zastapić łaki i pola urawne. Po około czwartej dzwonu, zatrzymali się na niewielkiej, okrytej trawą polanie. Deszcz już przestał padać, więc burza prrawdopodobnie przeszła bokiem. Kapłan zsiadł z konia i rozpiął jego uprząż. Po chwili ściągnął z niego siodło, juki i pancerz i odłożył pod jedno z drzew. Gehenn-inor przeszedł się wokół polany i zaczął skubać trawę. Tymczasem Luke wział się za rozbijanie namiotu. Powbijał w ziebie żelazne kołki i umocował na nich półkulisty szkielet. Następnie ułożył na ziemi skóry i futra oraz zarzucił na konstrukcje nieprzemakalną płachtę. Kiedy skończył ją mocować, wrzucił do środka torby z jedzeniem i innym sprzętem jaki posiadał. Pancerz wierzchowca przykrył szmatami z olejem, żeby nie dokuczała mu poranna rosa.
Luke upewniając się, że koń ma się dobrze, pozostawił go na straży a sam wszedł do wnętrza namiotu. Zrzucił z siebie płaszcz i złożył starannie na boku. To samo zrobił z ciężką kolczugą, zaraz po tym jak uporał się z naprawą pękniętych ogniw. Kiedy był nagi zdjął z twarzy maskę i spożył posiłek, po czym rozpoczął modlitwę dziękczynną. Wiedział, że Xaggar uleczy jego rany nim się przebudzi po śnie. Prosił też o siłę i mądrość w nadchodzącym zadaniu, gdzyż wiedział, że bez wsparcia swego boga, nie ma szans na sukces.
Po skończonej medytacji ubrał maskę i położył się obok swojej broni, przykrywając się jednym z kocy jakie mu zostały. Zanim zasnął nasłuchiwał jeszcze chwilę odgłosów nocy, spokojnych kroków Gehenn-inora i odgłosu rwanej trawy...

Exus

Giharu

Ciemność... Ciemności... Ciemność...
Myślałem, że oczekiwanie wgląda inaczej...
Ciemność...
Co to? Śpiew ptaków? Tutaj? Moja głowa... Gdzie jestem?
Z ciężkim trudem otworzył oczy. – Gdzie ja jestem? – zapytał sam siebie – Co się stało?
To nie mój wóz
Złapał się za głowę próbując ukoić ból wywołany przypływem wspomnień.
Porwali mnie. Chcieli spalić. Szykowali pułapkę na... Jasmin! Co się stało z Jasmin?
Podniósł się kierują w stronę wyjścia z wozu.
Pobiegłem do lasu, tam mnie zaatakowali. Jakiś mag, nekromanta albo władca umysłu. Wcześniej jeszcze ktoś zdradził. Potem pojawił się kapłan. Albo iluzja kapłana. Walczyliśmy i...
Wyjrzał z wozu zobaczył siostrę owiniętą w koc leżącą przy drzewie. Myśli zatrzymały się w miejscu. Giharu wyskoczył z wozu i pobiegł w kierunku siostry nie bacząc na nic.
Poranne słońce oświetlało drogę. Ptaki ćwierkały, zaczął się kolejny dzień.
- Jasmin... Nic Ci nie jest – zatrzymał się przed ciałem siostry. Zrobił jeszcze krok do przodu.
- Jasmin... – Ze strachem wyciągnął dłoń w kierunku twarzy. Była blada. Nie oddycha? Nie odpowiadał na pytanie. Bał się odpowiedzi. Dwa wyprostowane palce położył na szyi. Nie ma pulsu. Szybko zabrał dłoń. Kolejny zawrót głowy. Tym razem wywołany nadmiarem myli i wspomnień. Giharu podparł się na dłoniach i zamknął oczy. Weź głęboki oddech – rozkazał sobie w myślach – Weź głęboki oddech!
Myśli maga zagłuszał łomot jego serca. Waliło jak oszalał.
Co tu się stało?
Nie czekając na odpowiedź podniósł głowę i rozejrzał po okolicy. Podniósł ciało siostry i ruszył w kierunku swojego wozu. Twarz maga nie wyrażała niczego, ani smutku, ani żal, ani zmęczenia, niczym martwa...
Zapłacą mi za twoją śmierć. Obiecuję Ci to...Zapłacą za to, że nas zabili...
Z lewego oka popłynęła łza.

Dragon_Warrior

Gdy tylko Giharu wyciągnął rękę w stronę martwej siostry jego uwagę zwróciła mała jedwabna tasiemka przewiązana wokół jego nadgarstka. Gdyby tylko powiódł po niej wzrokiem zauważyłby, że jej koniec znika wewnątrz jego rękawa. Tam zaś spoczywała przywiązana do niej niewielka wiadomość.

Znaleźliśmy Cię przy martwej Jasmine. Woleliśmy nie ryzykować, że w kolejnym przypływie szaleństwa popełnisz jakieś głupstwo. Tak jak wczoraj gdy zobaczyłeś nas po raz pierwszy. Czekamy przy Twoim wozie. Jeśli chodzi o Twoja siostrę wiedz ze dzielimy z Tobą smutek. Nie mamy pewności jak zginęła ale wiemy, że uratowała życie tak nam jak i Tobie. Nie ruszaliśmy jej ciała aby nie budzić Twoich podejrzeń ani nie odbierać Ci możliwości jej pożegnania.
Folin, Toran, Art.

Reae jest nasz. Nie obawiaj się go.

Toran

Nie mając sił na przygotowanie obozowiska, Toran zasnął w wozie Giharu. Miejsca nie było dużo ale umieszczone po przeciwnych stronach siedziska mogły z powodzeniem zmieścić leżącą osobę. Aby nie obrazić pozostałych mężczyzna położył się na najmniej wygodnej podłodze, pomiędzy miękko obitymi podwyższeniami. Gdy zaś Art. i Folin wsiedli do środka, wypuścił na straż Reae, który miał witać wszystkich przybyszów głośnym okrzykiem „Kim jesteś”.

Exus

Giharu

Nie zwracając uwagi na jedwabną tasiemkę podniósł siostrę i ruszył w kierunku swojego wozu. Gdy był już w pobliżu przywitał go głosy:
- Kim jesteś?
Nie odpowiadał. Zatrzymał się tylko na chwilę i przypatrzył dziwnemu stworzeniu.
Więc jednak był ty jakiś mag, i pewnie jest nadal.
Ruszył dalej. Odłożył ciało siostry. Otarł łzę, wstał i odsłonił tylną zasłonę wozu. W wozie budzili się dwaj mężczyźni których mag przypominał sobie z poprzedniego dnia. Była też Folin.
- Wynosić się z mojego wozu – powiedział rozkazującym tonem – Folin, przygotuj konie do podróży. Opowiesz mi też co tu się dokładnie wydarzyło.
Odwrócił się i wrócił do leżącego ciała siostry. Ukucnął i dotknął dłonią jej zimnego policzka.
Zapłacą mi za to, obiecuję

Dragon_Warrior

Toran wysłuchawszy pierwszych słów nadchodzącego Giharu wyszedł z wozu bez słowa. Nie było sensu przezwyciężać zgorzknienia maga, tak jak wczoraj na nic zdało się przywoływanie go do rozsądku. Pozostawała tylko nadzieja, że za kilka godzin stanie się znów tym samym człowiekiem, o którym opowiadała Folin.
Słońce świeciło już dość wysoko. Toran podniósł wzrok w górę i określił jego położenie. Pomiędzy ósmym a dziewiątym dzwonem. Powinni stąd zniknąć najdalej za dwa. Zamyślił się raz jeszcze wspominając nocne wydarzenia. Jeden strażnik, któremu nie dali nawet szansy. Jedna zabójczyni, która przez ignorancję Jasmine a potem jego mogła zabić ich wszystkich. Wreszcie zdrada Ideona i jego ludzi. Zbyt dużo tego jak na jedną noc. Nie tego oczekiwał wyruszając na tą wyprawę. Chciał tylko przekonać się czy dziewczyna może stać się godnym towarzyszem. Byłaby nim w istocie...
Skierował swoje kroki w kierunku obrzeży lasu. Tych samych na których zostali zaatakowani. Tak jak obiecał sobie wcześniej, rozpoczął poszukiwania jakiejś poręcznej i niedużej broni. Oddany Artowi miecz był wcale nie taki ciężki. Być może przy zwłokach elfki znajdzie odpowiednie ostrze. Broni zdrajców nie brał nawet pod uwagę, przekleci oni ich broń, która teraz zawsze zwracać się będzie przeciw swoim panom. Nawet jeśli to tylko legendy, wolał nie sprawdzać ich na sobie. Ostatecznie miecze można by sprzedać, ale kto wie czy ten dla kogo pracowali nie znaczył broni swoich ludzi. Potrzebował więc krótkiego miecza lub porządnego sztyletu. Najpierw jednak odnalazł wśród drzew swój łuk. Noc była mokra zaś cięciwa wciąż jest naciągnięta. Sporo pracy będzie musiał włożyć w przywrócenie mu jeszcze wczorajszej precyzji. Klucząc pomiędzy mijanymi wczoraj drzewami odnalazł nawet większość swoich strzał. Cześć z tych, którymi bezskutecznie rzucił w napastniczkę nie straciła nawet ładunku. Pozostałe da się na szczęście odnowić. Składniki pochłaniane były przez zaklęcia tylko w takim stopniu w jakim czar się aktywował, zaś natarte nimi symbole głębokie.
Łuk przetestował na zwłokach assasynki. Jedna ze zużytych strzał była dodatkowo nadpęknięta, nie było co jej oszczędzać. Celność na bliskim dystansie nadal była niezła, ucierpiał więc co najwyżej naciąg. Ten zaś można przywrócić do poprzedniego napinając go na opak posmarowawszy wpierw odpowiednim płynem. Jeśli Giharu pozwoli im jechać wozem wrzuci go na dach a promienie słoneczne przyspieszą naprawę.
Przy zwłokach przyklęknął na jedno kolano. Upewniwszy się, że wystrzelona przed chwilą strzała nie przebiła go na wylot, wziął głęboki oddech i mocnym szarpnięciem obrócił elfkę na plecy. Drewno zatrzeszczało zaś lotka pękła. Mężczyzna z trudem powstrzymał torsje. Twarz miała wypaloną bardzo głęboko tak jak i szyję. Z pomiędzy okopconych zębów wylało się błoto. Pokryta rozpadajacą się skórką głowa była teraz kompletnie niemal kompletnie łysa. Spróbował przywrócić w myślach jej wczorajszy wygląd. Czarniejsze niż noc oczy i ostre, dzikie rysy. Dziś nie zostało po nich niemal nic. Umysłem targały dziesiątki pytań. Kim była. Ile mogła mieć lat. Ilu ludzi zabiła. Smród spalonego ciała powinien przytępić myśli lecz teraz powodował, że Toran poczuł się jak odmieniona bestia. Zastrzelony z łuku strażnik był pierwszą osobą, którą zabił. Lecz był to czysty strzał, bez okrucieństwa czy nienawiści. Leżąca tutaj kobieta zginęła zaś w okrutny sposób i to on sam wybrał dal niej taki koniec. Przetarł rękami twarz aby pozbierać myśli. Dłoń zapiekła go wściekle, przypominając o popękanych i przyschniętych jedynie przez noc bąblach. Przypomniała także o tym że stracił kilka potrzebnych składników. Węgiel dało by się pewnie uzyskać z resztek pożogi. Kilka pomniejszych być może odzyska z jakiejś niedopalonej pochodni. Najgorzej będzie jednak z siarką. Jeśli nie dostanie jej od maga będzie zmuszony ograniczyć efektywność ewentualnych zaklęć. Teraz jednak skupił się na tym po co przyszedł. Odrzucił na bok wciąż uzbrojone w składane katary dłonie po czym zabrał się do poszukiwań. Wszelkie odczynniki oczwiscie też mogły się przydać, zwłaszcza te potencjalnie magiczne.
Tym razem przeczucie go jednak myliło. Zabójczyni nie miała przy sobie nic wartego uwagi. Pozostawało więc tylko sprawdzenie czy woźnica, który ich tutaj przywiózł nie miał czegoś przy sobie. Tym razem pomylił się w drugą stronę. Wóz był bowiem wypakowany bronią na tyle, że Toran wybierał sobie broń dłuższą chwilę, nim znalazł odpowiedni dla siebie miecz. Zaś znalezionymi strzałami uzupełnił zaś swój kołczan do pełna. Postanowił także podzielić się swoim znaleziskiem z pozostałymi. Tak więc szybkim krokiem ruszył w stronę wozu maga.
- Art - Rzucił głośno gdy tylko zobaczył najemnika. - Akceptujesz zapłatę bronią ? Bo jeśli tak to w tamtym wozie jest jej spory magazynek. Miecze, kusze i inne, z łukiem włącznie. Zastanawiam się nawet czy nie przeładować całości na wóz naszego nowego przyjaciela. - Ironiczny uśmiech torana pojawił się jeszcze na chwilę przed wypowiedzeniem ostatniego słowa.

Piotreksus

Art, który właśnie siedział na pobliskim głazie wyrwał się z zamyślenia po czym spojrzał na Torana i trzymany przez niego ekwipunek, posmutniał. - Nie wygląda na przyjacielsko nastawionego i cholera, osobiście nie dziwię mu się. Spartoliłem te robotę wiesz? Mielem nie oddalać się od niej, strzelać do każdego kto ją zaatakuje, a padłem przez nieuwagę jak ostatni młodziak. - Art jeszcze raz spojrzał na wóz z którego pochodziła broń, jego oczy zabłysnęły niezadowoleniem - Nie wezmę tej broni, człowiek, który chaniebnie zginął pomagając wam tu dojechać, zapracował na nią, nie mam zamiaru kraść jego własności, pomijając fakt, że na zapłatę nie zasłużyłem. Mam nadzieję, że ten martwy woźnica nie miał rodziny, która czeka aż wróci z zarobionym złotem. Eh, poparaniec mógł się w to nie ładować. - Po tych słowach Art wstał i poprawiwszy swoje toporki, miecz ruszył w stronę swego konia, a potem z niewielkim pakunkiem i skórzanym bukłakiem podszedł do wozu Giharu.

Folin w pocie czoła przygotowywała wóz do podróży. Chłodny i wietrzny poranek przyprawiał o nieprzyjemne dreszcze; nadal męczyły ją obrazy wczorajszej walki. Niebo było wciąż zachmurzone, jednak nie zapowiadało się na ulewy, mokra ziemia traktu nie cieszyła oka podróżnika. Ręce Folin drętwiały przy dociąganiu skórzanych pasów uprzęży i sznurów płacht wozu, nie miała ochoty przeszkadzać magowi, który siedział wewnątrz. Była zbyt zmęczona, ledwo zasnęła nad ranem, większość nocy czuwała rozmyślając. - Elfka pociągnęła nosem i przetarła oczy. Przed Folin wyrósł nagle Art, trzymał w ręku spory kawałek chleba i suszoną wołowinę na białym kawałku materiału i zanim zdążyła coś powiedzieć schwycił jej dłoń i wręczył zawiniątko
- Wiem, że to może być trudne ale musisz coś zjeść, wszyscy źle się czujemy, ale nie jesteśmy bogami, nie możemy zminić losu tak jak i nie możemy żyć bez jedzenia. Zjedz to, odzyskasz siły, poczujesz się lepiej. - Zaraz po tym wyciągnął drugie zawiniątko i wsunął do wozu - Spróbuj coś zjeść Giharu... pewnie i tak tego nie zrobisz ale wiedz, że nie chciałem, żeby to tak się skończyło, mam dług u twojej siostry, trudno mi będzie go teraz spłacić - Art ruszył do Torana z podobną propozycją śniadania po czym przysiadł na swoim głazie i powoli jadł, popijając płynem z bukłaka.

Lamarath

Luke

Blask nieba przedarł się przez ściany namiotu okrywając lustrzaną maskę kapłana. Choć słonce było skryte za chmurami, światło, które rzucało, wystarczyło by obudzić mężczyznę. Usiadł i potarł ramię oraz prawy bok, gdzie miał lekko czerwoną pozostałość po ostrzu miecza z wczorajszego starcia. Wogóle wczorajszy dzień zaklasyfikował jako jeden z tych, które nie powinny się wydarzyć. Mimo że zasilił armię swojego boga o kolejną dusze oraz odesłał do piekła kolejnego demona, czuł w głebi duszy, że nie ma powodów do dumy.
Zawiodłem... Zawiodłem moich pracodawców a tym samym zawiodłem Xaggara. Jakbym zjawił się wcześniej, może mógłbym przeważyć szalę...
Porzuciwszy myśli, motywując się wstrętem przed użalaniem się nad sobą i światem, sięgnął do torby po coś do jedzenia. Zwykłe suszone mięso miało słony smak. Luke uwielbiał "polowe pożywienie" i żelazne racje wojskowe. Niestety w karczmach i zazjazdach, raczej takie smakołyki nie były dostępne, tak więc jedynym ich źródłem były garnizony i obozy najemnych kontyngentów, które rzadko bo rzadko, ale można było tu i ówdzie spotkać. Kiedy najadł się i napoił, ubrał się jak zwykle i wyszedł na zewnątrz. Gehenn-inor zarżał, kiedy go zobaczył i przebiegł się wokół polany, pokazując, że jest w pełni sił. adość zwierzęcia przeniknęła do kapłana, który zapomniał o wszystkich troskach ostatnich chwil i odprawił poranny rytułał zwycięzkiego dnia, ku czci Xaggara.
Kiedy skończył słońce było już dość wysoko, więc zaczął nakładać na przyjaciela zbroję i ładunek. Zwinął namiot i umocował go ze wszystkim, co posiadał. Wyruszył w drogę około południa, kierując się na rozstaju w stronę Kresi. Nie jechał szybko, dzięki czemu koń będzie mógł podróżować cały dzień i większość nocy. Powierzając przewodnictwo przyjacielowi pogrążył się w modlitwie...

Exus

Giharu

Moja mało kochana siostrzyczka. Miałem Ci tyle do opowiedzenia. Miałem tyle pytań. A teraz... Ani nie usłyszę odpowiedzi, ani nie opowiem żadnej historii. Leżysz tu martwa, a ja już z wykrwawionym sercem nie mam sił by nadal Cię opłakiwać. Mistrza powiedział, że zemsta jest przywilejem ludzkim. Potem oznajmił, że mag nie są już człowiekiem. Nie mogę się mścić. Chyba nawet bym nie potrafił... ale moge zrobić jedno. Każdy kto przyczynił się do twej śmierci poniesie konsekwencję. Konsekwencję złego wyboru, źle wykonanego zadania...
Myśli maga przewał głos dochodzący z zewnątrz.
- Spróbuj coś zjeść Giharu... pewnie i tak tego nie zrobisz ale... – Nie waż się wchodzić, głupcze - ...mam dług u twojej siostry, trudno mi będzie go teraz spłacić – Z pewnością
Odwrócił głowę i zamknął oczy układając po kolei każdy krok jaki powinien teraz wykonać. Jedyną pocieszającą myślą był fakt, iż nikt nie próbował go pocieszać. Nie musiał przynajmniej mówić, co sądzi o wynajętych przez Jasmin najemnikach. Westchnął.
Rozejrzał się dookoła po czym zaczął chować rozrzucone składniki do skrzyni. Kilka z nich włożył do kieszeni. Spojrzał na trzecią ze skrzyń, zamknął oczy i spuścił głowę. Miałem Ci się pochwalić...
Koniec, z marnowaniem czasu na żal. Pora dowiedzieć się o tu się wydarzyło. A przynajmniej dowiedzieć się jaka jest ich wersja.
Wyszedł z wozu i rozejrzał się dookoła.
- Pora, by ktoś opowiedział mi co tak naprawdę tu się wydarzyło. – powiedział spokojnym acz stanowczym tonem tak, by wszyscy go usłyszeli i jednocześnie dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru długo czkać na odpowiedź.

Dragon_Warrior

Toran z nieukrywaną wdzięcznością przyjął poczęstunek od najemnika.
- Dzięki. Na śmierć zapomniałem o głodzie. Dzisiejsza noc wciąż nie pozwala mi spokojnie myśleć. Dwa razy ledwo otarliśmy się o śmierć. Tak jak i Jasmine. – Toran zamyślił się na dłuższą chwilę. – Prawdę mówiąc nie rozumiem co się stało. Po tym jak zabiła ostatniego ze zdrajców Ideona podbiegła w stronę naszych koni szukając czegoś do pisania. Nie wyglądała na poważnie ranną. Wręcz przeciwnie. Ostatniego z nich niemal rozerwała. – Mężczyzna spojrzał w oczy najemnika okazując mu tym szczerość i zaufanie. – Przyjrzałem się jej nim Giharu się obudził. Kiedy zostawiałem mu wiadomość... Ona nie zginęła od ran. Co więcej jeśli Ty tutaj stoisz to nie zginęła także od trucizn zabójców...

- Pora, by ktoś opowiedział mi co tak naprawdę tu się wydarzyło. – Głos Maga przerwał im rozmowę. Zaś wyraz jego twarzy nie starał się nawet ukryć typowej dla jego kasty wyższości. Oczy wciąż jednak wyrażały smutek. Były teraz jedynym znakiem odróżniającym go od jemu podobnych....

- Sądzę, że to Ty powinieneś wiedzieć najlepiej. – Toran mówił szybko, aby mag nie wszedł mu w słowo. – Jasmine udała się w tamtą stronę aby napisać dla kogoś wiadomość. Znalazłem w wozie moje przybory do pisania. Nie jestem pewien czy brakuje jakiejś karty ale na piórze widać przyschnięty atrament. Natomiast kusza, którą miała ze sobą wciąż jest napięta... – Dopiero teraz Toran pozwolił sobie na głębszy oddech. – I uwierz mi, że gdyby Folin dwukrotnie nie potwierdziła, że z pewnością jesteś jej bratem to byłbyś teraz albo martwy albo wciąż przesłuchiwany...

Piotreksus

Art zwrócił się cicho do stojącego obok Torana, gdy ten skończył swa wypowiedź do maga - Słuchaj, myslę, że to ostatnie zdanie nie było konieczne, chwilowo powstrzymajmy się od oskarżeń... - Folin dopadła nagle do Giharu i skłoniła mu się głęboko - Panie, ja opowiem ci wszystko co pamiętam od momentu, gdy cię zabrano, chodź ze mną - wyciągnęła powoli dłoń nie podnosząc głowy - Ci ludzie za mną naprawdę chcieli wykonać swoje zobowiązanie najlepiej jak potrafili, napewno popilnują teraz wozu, a my przejdźmy się chwilę. Proszę Cię panie.

Luke ponownie był w drodze od jakiegoś dzwonu, do Kresi miał dotrzeć nad ranem nastepnego dnia. Nikogo nie spotkał podróżującego z bądź do mieściny. Chlupot spod kopyt i szum liści płoszył większość myśli. Gehenn-inor zwolnił nagle i prychnął nieufnie. Z pomiędzy drzew dwadzieścia kroków dalej wyłonił się osobnik w pełnej płytowej zbroi, długą rękojeść miecza dzierżył w dłoni, jednak zmęczone ostrze brodziło za nim w mokrym piasku. Osobnik ledwo kroczył i chyba nawet nie zobaczył jeźdzca, chełm z białym, poszarpanym i mokrym pióropuszem ukrywał twarz wojownika jednak nawet stąd jego zbroja zdradzała przynależność do świątynnych wojowników. Człowiek osunął się nagle i padł na mokrą ziemię, jednak nadal próbował wczołgać się w krzaki.

Lamarath

Luke

Zobaczywszy rannego niezwłocznie zeskoczył z konia. Dobył bojowej kosy i postawił się w pogotowiu na ewentualny atak. Pewnym krokiem zbliżał się do czołgającego się mężczyzny, a w ślad za nim kroczył Gehenn-inor, który osłaniał kapłana swoim opancerzonym ciałem.
- Niech chwała Xaggara prowadzi nasze ostrza! - zawołał zwyczajowe powitanie pośród ludzi światyń Wojny, kiedy zbliżył się na tyle by być pewnym, że ranny go usłyszał. W tym samym momencie przykucnął przy nim i przyjrzał się ranom. Zdjął także hełm by człowiek widział, co się dookoła dzieje.
- Co się stało, wojowniku? Jak mogę ci pomóc?

Dragon_Warrior

Toran odwrócił się w stronę Arta gdy tylko zostali sami.
- Gdybym go o coś podejrzewał to i zapewnieniom Folin bym tak szybko nie uwierzył. Chodzi o to, że on zwyczajnie zachowuje się jak pan, który wrócił na swoje włości z kolacji u króla. Tak się jednak składa, że to prawdopodobnie on wie najlepiej co stało się Jasmine. Gdy biegła w tamtą stronę była w jakimś szale bojowym. Jakoś nie wierzę, że umierając była jeszcze w stanie rozerwać swego oprawcę na pół. Widziałeś przecież te zwłoki które tam leżały. To oczywiste, że dużo musiało się tam wydarzyć nim dotarliśmy na miejsce. – Toran zamyślił się na chwilę. W pierwszej chwili wyglądał jak gdyby wpadł na genialny pomysł, szybko jednak zmienił wyraz twarzy na mniej optymistyczny. – Może dałbyś radę przyjrzeć się tamtej okolicy – Palcem wskazał wóz, którym tutaj dotarł. – Co prawda w nocy padał deszcz ale może mimo wszystko da się coś wymyślić. – Gdy tylko Art. Otworzył usta ruchem ręki dał najemnikowi znać że jeszcze nie skończył. To jednak za chwile. Teraz wolałbym trzymać oko na Giharu i Folin. Gotów jeszcze raz pomylić ją z kim innym.

Piotreksus

Luke spojrzał na twarz wojownika, był brudny i pół-przytomny, wyglądało to na skrajne zmęczenie, musiał wiele dzwonów uciekać przez las. Po szybkich oględzinach kapłan zauważył, że nie ma żadnych poważnych ran, zbroja była cała. Na dwuręcznym mieczu ,o falistym ostrzu i zdobionym jelcu, nie było śladów krwi, jedynie jakiś brud i nieprzyjemny zapach wokół broni. Białe włosy i przcięta biała broda wskazywały na starszy wiek mężczyzny. Ten człowiek wyraźnie potrzebował odpoczynku i strawy.

Exus

Giharu

Przyglądał się najemnikowi z kamienną twarzą czekając aż usłyszy jakieś ważne informacje.
Spodziewałem się wszystkiego, tłumaczenia, przeprosin, nawet i braku odpowiedzi. Ale ten człowiek jawnie mi grozi. Grozi i oskarża. Z pewnością było by lepiej dla Ciebie gdybym leżał martwy chłopczyku...
Mag chciał ostatnią myśl wypowiedzieć na głos. Wziął głęboki oddech i otworzył usta gdy pojawiła się przed nim Folin. Skłoniła się, mówiła ze spuszczoną głową, wyciągnęła dłoń.
Dziwne, nigdy się tak nie zachowywała. Ostatnia noc musiał być dla niej naprawdę trudna.
- Spokojnie moje droga, już nic Ci nie grozi. Nie musisz też mi się kłaniać, przecież nigdy nie musiałaś – wyciągnął dłoń i dotykając jej podbródka powili uniósł głowę tak by mógł spojrzeć jej w oczy – Nie bój się, nic Ci nie grozi. Chodźmy zatem, opowiedz mi wszystko po kolei.
Mag ruszył razem z elfką tak jak prosiła. Nie mógł jednak powstrzymać się od komentarza i spojrzawszy na obu najemników dodał głośniej:
- Gdybyście najęli prawdziwych najemników... Gdybyście najęli przynajmniej prawdziwych męży nie musiała byś narażać się na niebezpieczeństwo – Spojrzał na prowadzącą elfke – Prawdziwy mąż nie pozwolił by walczyć kobiecie.
Słuchając słów Folin układał wszystkie wydarzenia po kolei w głowie.
Mężczyzna który mi groził nazywa się Toran... Ten drugi to Art... Ideon i jego ludzie nas zdradzili... Art sam przybył z propozycją pomocy za pare błysków. Toran nie nalegał na zapłatę.
Jasmine odeszła od grupy na samym początku próby odbicia mnie... A potem ten mag...Kapłan – poprawił się mag – Widocznie to był prawdziwy kapłan. Tylko czego chciał od mojej siostry? Owinął ją w koc i zostawił... Nie, przerwałem mu w czymś. Ale mógł dokończyć po tym jak straciłem przytomność. Folin powiedziała, że leżałem w wozie, tam gdzie się obudziłem. Widocznie kapłan musiał mnie tam zanieść. Groziłem mu, ba, nawet go zaatakowałem, a on pozostawił mnie przy życiu. Zaraz... Jeśli dobrze sobie przypominam znał moje imię. Albo ten człowiek naprawdę coś wie, albo Jasmin mu coś powiedziała. Muszę go odnaleźć, tylko jak? Niech pomyślę... Stałem wtedy gdzieś tam... Odgłos kopyt dochodził chyba z lewej strony... Jeśli dostał wiadomość od Jasmin albo zawrócił, albo... Nie, może i jest posłannikiem Boga, ale jest też człowiekiem, człowiekiem z koniem. Musiał gdzieś się zatrzymać i odpocząć. Najbliższą wioską jest ta, w której mnie porwali. Muszę zatem ruszyć do Himati. Tam powinienem go znaleźć...
- Zbierz wszystkie konie i przywiąż do mojego wozu, ruszamy do Himati. A swoim kolegom każ pozbierać wszystkie ciała i umieścić w tamtym wozie. Znajdź też miecz tego całego Ideona i podaj mi go. Bierzmy się do roboty
Mag podszedł do najbliżej leżącego ciała, złapał za ręce i zaczął ciągnąć w kierunku drugiego wozu.

Lamarath

Luke

Wrócił się do juków po koc, po czym zaczął zdejmować zbroje wojownika. Odkładał płyty na bok uwalniając go od ciężaru stali. Kiedy skończył zawinął go w koc i przeniósł pod najblizsze drzewo. Spojrzał w niebo obserwując chwilę sunące nisko chmury.
Źle się dzieje... Kolejna osoba bliska śmierci na mojej drodze... Musiał uciekać przez pół dnia... Ale przed kim? Czy to możliwe, że nadchodzi czas Rozsądzenia?.. Nie ma sensu wyruszać dalej przed końcem dnia.
Rozbił namiot okolo 20 kroków od drogi na skraju lasu. Umieścił w nim nieprzytomnego wojownika wraz z jego mieczem. Hełm i zbroja zostały w przedsionku, by nie zajmować miejsca.
Następnie Luke zajął się Gehenn-inorem uwalniając go od cieżkiego ładunku i pozwalając mu spacerować po rozległej równinie, sam zaś zajął się zbieraniem drewna i chrustu na opał. Zajęło mu to z pół dzwonu, zanim mógł przystąpić to rozpalania ognia. Polał starannie ułozony stos przezroczystym płynem, który pozwalał palic się nawet mokremu drewnu, po czym przy pomocy krzesiwa przywołał ogień. Rozkoszował się ciepłem płomieni, ktore od tak dawna było mu obce. Usiadł na starym pniu przyniesionym z lasu, kładąc glewie obok w trawie.
Zanim ten się przebudzi minie sporo czasu. Może małe polowanie?

Kiedy wrócił po około dzwonie przyniósł trzy dzikie króliki. Rozpoczął ich oporządzanie i upiekł z przyprawami. Poświata słońca przeszła już na drugą stronę nieba i opadło dość nisko. Dał jednego królika Gehenn-inorowi. Drugiego zaniósł do namiotu, by jego gośc miał co jeść kiedy się obudzi. Wydzedł z namiotu i uważnie rozejrzał się po okolicy bacząc czy nie ma w pobliży nikogo, kto mógłby go zobaczyć. Kiedy nie dostrzegł nikogo zdjął maskę i zjadł swojego królika. Dzięki ci boże za posiłek - powiedział w myślach, kiedy zakładał zwierciadło ponownie na twarz.
Usadł znów przy ogniu i zagłębił sie w lekturę Księgi Potępionych, wśród magów znanej jako Demonariusz. Gehenn-inor stał nieopodal odpoczywając i skubiąc trawę...

Dragon_Warrior

Toran

- Gdybyście najęli prawdziwych najemników... Gdybyście najęli przynajmniej prawdziwych męży nie musiała byś narażać się na niebezpieczeństwo – Mad wskazał wzrokiem Folin – Prawdziwy mąż nie pozwolił by walczyć kobiecie...

Toran zrezygnował z odpowiedzi. Nie miał ani sił ani ochoty na bezpośrednią ironię. Poczekał tylko aż Giharu się oddali i spojrzał w stronę Arta.
- Prawdziwy mąż poczeka, aż jego siostra ratując wpadnie w pułapkę, potem poczeka na jej śmierć nie kiwając palcem, a następnie zagania ranną towarzyszkę do pracy niczym niewolnicę podczas gdy sam zajmuje się ... – Mężczyzna poczuł, że ten sarkastyczny monolog i tak nie ma sensu. Art I tak ma już pewnie własny obraz całej sprawy. Pocieszył się jednak tym, że może i najemnik powie coś od siebie. – Zresztą sam widzisz jak jest. Gdybyśmy byli poważniej ranni on nie kiwnął by nawet palcem. – Po tych słowach Toran wymownie zaczął poprawiać prowizoryczny opatrunek na swojej ręce. Bąble były już mniejsze, jednak wciąż dokuczliwie paliły nie pozwalając oczyścić myśli. Na rękę szkoda mu było składników, a na pomoc uwolnionego maga liczył coraz mniej, lecz na wszelki wypadek przyjrzał się dokładniej ranie towarzysza.

Lamarath

Luke

Słońce pochyliło się nisko na nieboskłonie ukryte za chmurami. Luke dorzucił drewna do ognia i zamknął księgę. Wpatrywał się chwilę w płomienie, a potem wstał i przespacerował się by rozprostować kości.
Co się dzieję w tej chwili na świecie? Więzy łączące każdą żywą istote tworzą prawie nieskończoną sieć o strukturze tak skomplikowanej, że nie można jej opisać językiem ludzkim. Dziś do tej sieci wdarło się zaburzenie... A każde zaburzenie wywołuje następne, niczym fala od skały wrzuconej do wody...
Gdzie jest początek?
Zobaczył, że znajduje się przy jukach. Z torby wystawała kolba kuszy, którą znalazł przy zmarłej kobiecie. Jasmine, bo tak miała na imię wnioskując z listu, grała ważną rolę w wydarzeniach dzisiejszej nocy. Kapłan wziął do ręki niezwykłą broń i począł ją rozkładać na części.
Czy ona może być początkiem? Nie... To zbyt prosta droga, droga głupca nad przepaścią. Widzący... Więc kręcą się wokół sprawy w Kresi... Czy mogą być powiązani z zarazą? Czy odpowaiadają za śmierć tych kapłanów? To prawdopodobne. A jaką rolę w całym przedstawieniu gra ten pomylony mag, który szukał smierci na moim ostrzu? Dlaczego powinienem go chronić - to dziecię chaosu? Przysięgałem zwalczać chaos w imię Xaggara, ku jego chwale, a teraz... Jego wybraniec powierza mi zadanie ochrony prawie-upadłego. Co muszę zrobić? Gdzie skierować swoją twarz?
Kapłan poczuł dziwną lekkość w głowie. Obraz przed jego oczyma falował niczym we śnie. Spojrzał na kuszę w swojej dłoni, rozebraną prawie całkowicie do najdrobniejszych elementów. Przez chwilę Luke'a urzekła skoplikowana budowa oręża i idące za nią wysoce użyteczne właściwości.
Nagle poczuł za plecami obecność. Nie miał siły by się odwrócić. Padł na kolana upuszczając części do torby. Wzrok go opuścił wraz ze wszystkimi siłami mieśni. Obcy był coraz bliżej i oddech zamaskowanego mężczyzny stał się cieżki i bolesny aż wreszcie zamarł. Przeszedł go dreszcz, kiedy dobiegły go słowa pełne potęgi i dostojeństwa:
- Witaj, mój kapłanie...
Panie mój!...
Cisza była ciężka i niosła w sobie nacisk, któremu nie sposób było się oprzeć.
Luke powoli zaczął odzyskiwać siły, podniósł się na kolana i odzyskawszy również wzrok, wyciągnął z torby list od Jasmine.
Dzięki, boże mój! Teraz już wiem, jaką drogę obrać...
Schował papier w wewnętrzną kieszeń płaszcza i wrócił na miejsce przy ogniu. Powoli zapadał wieczór...

Piotreksus

Folin podeszła tylko do dwóch mężczyzn i rzekła - Toran, Art wiem, że jesteście zmęczeni ale możecie mi pomóc z tymi ciałami? Art chcę też byś wziął ten łuk, iwem, że swój straciłeś w tej walce, to po prostu logiczne aby wojownik twojego pokroju go używał - po tych słowach wręczyła Artowi łuk i z wyrazem wysiłku na twarzy ruszyła do wozu Rico po ciało Ideona i jego miecz.

Exus

Giharu

Ciało okazało się cięższe niż mag się spodziewał. A może po prostu nie odzyskał całej siły, tak jak to mu się wydawało. Ciało ułożył wewnątrz wozu, po czym otarł pot z czoła. Spojrzał na najemników.
Może trochę przesadzam...
Zobaczywszy, jak elfka sama ciągnie ciało mężczyzny. Podszedł do niej i z jej pomocą umieścili kolejne ciało w wozie. Mag westchnął.
- Mówiłem, żebyś zajęła się końmi – powiedział spokojnym głosem - Ciała zastaw mi. Nie ma sensu żebyś się przemęczała. Poza tym mam dla Ciebie specjalne zadanie do którego musisz wypocząć – Giharu uśmiechnął się – Nie obawiaj się. Przywiąż tylko konie do mojego wozu a potem odpocznij.
Odebrawszy miecz Ideona oparł go o wóz. Pokiwał głową i ruszył po kolejne ciała. Z opowieści Folin wiedział, gdzie mógł je znaleźć. Wracając po kolejne z nich mag nie zwracał już uwagi na najemników. Można by powiedzieć, że nawet unikał ich wzroku.
Minęło pół dnia i dziewięć ciał zostało umieszczonych w wozie.
No to tyle...Teraz trzeba się pozbyć tego wszystkiego... Z tego co pamiętam mój płaszcz polali jakimś olejem lub inną substancją. Woda nie powinna tego zmyć.
Podszedł do miejsca gdzie niegdyś paliło się ognisko i rozejrzał się.
Powinien być gdzieś tutaj, przysypany ziemią. O jest...
Podsnuł płaszcz i powąchał - Zapach ten sam, więc powinno się dobrze palić. Teraz trzeba tylko podpalić i powinno być z głowy. Wrzucił płaszcz do wozu Rica, po czym wróci do swojego. Usiadł na chwile na ławce.
Nie, nie przesadziłem. Ci najemnicy chyba nie zdają sobie sprawy, że jeśli ktoś by tędy przejeżdżał i zobaczył to...pobojowisko to bylibyśmy pierwszymi, ba, nawet jedynymi podejrzanymi. Tym bardziej, że Ideon był kimś ważnym w tej wiosce. Kto wierzył by garstce najemników i magowi? Ale to nie jest teraz mój problem. Muszę pomyśleć, co zrobię gdy odnajdę już tego kapłana. Z tego co pamiętam nie potraktowałem go zbyt uprzejmie. Nie mogę zakładać, że zrozumie moje postępowanie albo , że zrozumie iż pomyliłem go z kimś innym. Pewnie ma mnie za jakiegoś pomyleńca. Ale nie zabił mnie gdy miał okazje. To idzie na mój plus, choć niewielki... No dobra, koniec odpoczynku.
Mag otworzył jedną ze skrzyń, wyciągnął z niej dwie sakwy jedną fiolkę i dwa kamienie.
Powinno wystarczyć... Musi wystarczyć...
Ustał przed wozem Rica. Wszystko pewnie nie spłonie na nasze nieszczęście. Ale ciała i tak nie powinno dać się rozpoznać. Chociaż prawdopodobnie zostaną rozpoznani przez ekwipunek jaki posiadają. Tak, czy inaczej te ciała zostaną rozpoznane. Teraz liczy się czas, którego nie mam za dużo.
Wszedł do wozu stojącego przed nim, wylał zawartość fiolki i rozsypał zawartość sakw. Potem tylko dwa kamieni, uderzenie i iskra rozpoczynająca taniec ognia.
Giharu przypomniał sobie słowa jednego z kolegów po fachu – Jak to szło... Pakt z odwiecznym ogniem...Którym jednym daje życie, innym śmierć. W każdym bądź razie jakoś tak. Hmm... Coś w tym musi być.
Wóz stanął w płomieniach a mag wraz z mieczem Ideona kroczył w kierunku swojego pojazdu. Dręczyła go jeszcze jedna myśl. Co zrobić z najemnikami? Nie można zapominać, że mimo wszystko w pewnym stopniu zawdzięczam im wolność. Chociaż oni też odpowiadają za śmierć Jasmin. Prędzej czy później i tak zostaną powiązani ze sprawą śmierci Ideona, choć mogą nie zdawać sobie z tego sprawy... Niech jadą ze mną, podwiozę ich do najbliższej miejscowości. Potem niech robią co chcą.
Usiadł na miejscu dla woźnicy i pomału ruszył, by zawrócić wóz. Zatrzymał konie.
Zszedł i spojrzał na najemników
- Słuchajcie, może i nasz początek znajomości nie był zbyt dobry. Nie wiem kim jesteście, co obiecała wam moja siostra, ani co o mnie myślicie. Jeśli mam być szczery mało mnie to obchodzi. Ruszam do najbliższej wioski, by zebrać zapasy i dowiedzieć się czegoś o porywaczach. A potem będzie niemiło i komuś stanie się krzywda, ale to już nie będzie was dotyczyło. Wszyscy odpowiedzialni za śmierć mojej siostry poniosą karę. Biorąc pod uwagę, że mimo wszystko zawdzięczam wam w jakimś stopniu wolność nie mogę was tak zostawić. Jak chcecie to wsiadajcie do wozu.
Wzrok maga spoczął na Folin:
- Jeśli chodzi o ciebie młoda damo – uśmiechnął się – proszę byś usiadła obok mnie. Jak już wspomniałem, mam dla Ciebie specjalne zadanie.
Odwrócił się i z powrotem usiadł na miejsce dla woźnicy.

Piotreksus

Elfka przygotowała konie, lecz przez pozostały czas, gdy Giharu zciągał ciała, Folin leżała na dachu wozu maga i obserwowała trakt. Kobieta wiedziała, że choć to mało uczęszczana droga wiodąca przez parę mieścin, ktoś mógłby podróżować nawet po ostrej burzy.

Po wozie Rico szalały już płomienie pochłaniające ślady niedawnej walki, przygotowany wóz Giharu ruszał powoli w podróż, jeszcze tylko mały przystanek. Folin usiadła na siedzisku obok maga, gdy ten odezwał się do mężczyzn. - Art wasze konie pociągniemy za sobą, jeśli usiadziecie w wozie odpoczniecie i ponownie opatrze wasze rany, aby wiatr zarazy nie zasiał w nich swego ziarna, musicie się też gdzieś przebrać i wyczyścić wasze ubrania. Proszę, tylko to moge dla was zrobić.

**********************************************

Gdy Luke usiadł znów spokojnie przy ogniu, płachta jego namiotu podniosła się i ujawniła starszego mężczyznę o krzepkiej budowie. Jego ciało w niektórych miejscach zdobiły ślady oparzeń i szramy od powieżchownych cięć. Mężczyzna spojrzał na kapłana i podszedł do ogiska. Gdy tylko stanął nad Lukiem pochylił mocno głowę, a prawą ręką schwycił mały naszyjnik, znak swego boga. - Jestem Wernis Hikila palladyn świątyni Certena, boga światła i urodzaju. Zająłeś się mną duchowny i tak uratowałeś mnie jak i uszczęśliwiłeś Certena. Jestem ci wdzięczny, lecz nie mam przy sobie nic czym mógłbym zapłacić za twój zachód... - po tych słowach mężczyzna widocznie się zadyszał i usiadł powoli przy ognisku. Rzucając szybko okiem po otoczeniu, zwrócił się do ponownie kapłana - Jeśli mogę zapytać, gdzie dokładnie jesteśmy i dokąd wyższy kapłan Xaggara zmierza?

Melania

Art

...może to właśnie jest ta druga szansa, o której mówił łowca "Kiedy w przyszłości, przeszłość spotka się z teraźniejszością nie zmarnuj tej szansy..."
Po chwili do Art'a dotarły słowa maga.
- Panie dziękuje Ci za Twą propozycje, ale muszę odmówić. W lesie jest mój dom i zamierzam teraz do niego powrócić -przerwał na chwilę by zaczerpnąć powietrza- Sądzę... że spotkamy się jeszcze, gdyż mym zadaniem była ochrona Twej siostry... zawiodłem i zamierzam ją pomścić.
Zwrócił się do Toran'a i Folin
- Jeśli podążycie ścieżką maga to i nam również przyjdzie się spotkać. Chciałbym, żeby się tak stało bo dobrzy z was towarzysz. Jednakże zasmuca mnie też ta myśl ze względu na okoliczności w jakich byłoby nam się ponownie spotkać. Zemsta, krew i śmierć...
Odwrócił się i ruszył w las by zaraz zniknąć towarzyszom z oczu.

Lamarath

Luke

Ciało uspokoiło się po niecodziennym objawieniu, kiedy poła namiotu ukazała wojownika świątyni. Luke zwrócił swą maskę w stronę przybysza i ukłonił się lekko, gdy ten wyrzekł swoje słowa. Kapłan zignorował słowa dotyczące zapłaty i przedstawił się. Głos miał spokojny i niski.
- Jestem Luke van Dedtzerinen, Wielki Kapłan Xaggara, jak widać. Znajdujemy się zaraz za Lasem Błotnym na zachód od niego. Droga nieopodal prowadzi do Kresi i tam właśnie się kieruje.
Blask ognia odbijał się od lustrzanej maski i rozświetlał świat wokół. Wieczór nastał już na dobre i poczęło się robić ciemno.
- Może powiesz mi, Wernisie, co doprowadziło cię do takiego stanu, że padłeś nieprzytomny z wyczerpania? Ktoś cię napadł, kiedy podróżowałeś sam? Muszę przyznać, że to dość zaskakujące dla mnie, by wojownik twojej miary poległ w ten sposób. Twój przeciwnik musiałbyć godny... - Kapłan podał towarzyszowi bukłak. - Poza tym napij się, to ci dobrze zrobi.

Dragon_Warrior

Toran

Słowa najemnika zdziwiły go o wiele mniej niż wcześniejsze zdanie maga. Czyżby Giharu przełamał uczucie, którego pryzmat tak upodobniał jego zachowanie do wielkich i próżnych magów. Jeśli tak to jest szansa że rzeczywiście jest taki jakim opisała go Folin.
Odczekał więc jeszcze chwilę aby pozwolić odejść najemnikowi a jednocześnie przemyśleć to co zamierza teraz robić. Odezwał się jednak dopiero wtedy gdy wzrok maga zwrócił się w jego stronę.

- Nie pozostaje mi nic innego jak przystać na Twoją propozycję wspólnego kontynuowania tej nieszczęsnej podróży. Dziękuje także za propozycję opatrzenia ran, lecz wiedz, że ja nie odniosłem żadnych z wyjątkiem tej. - Toran odwrócił dłoń tak aby pokazać przyschnięte bąble - Nie jest ona jednak groźna mimo, iż dość bolesna. Co więcej ośmielę się upewnić co to wersji zdarzeń, którą przedstawiła Ci Folin. Dokładniej chodzi o to, że to ona została najpoważniej ranna. Początkowo myślałem, że zwyczajnie Cię to nie obchodzi lecz teraz widzę wyraźnie, że mogłem się mylić. Zazwyczaj bowiem nie darzę magów zbytnim zaufaniem, nawet mimo tego, że sam jestem uczniem jednego z nich. Za Ciebie jednak poręczyła Folin i to kilkukrotnie. To zresztą, a nie pieniądze, przekonało mnie do wyruszenia z nią i Jasmine. Wiedz bowiem, że nie jestem najemnikiem a jedynie wędrowcem, który jeszcze wczoraj szukał towarzyszy do wspólnej podróży przez te niebezpiecznie jak widać okolice. - Toran przerwał na chwilę i zwrócił wzrok w stronę Folin. - Przyznaję także, że gdy to wszystko się zaczęło, miałem tyle samo powodów ku temu aby chronić ją, co żeby ratować Jasmine. Rozumiem, że postrzegasz to inaczej, ale wiedz, że ja również straciłem siostrę... - Mężczyzna rpzerwał na chwilę szukając opowpiednich słów. Westchnął jednak tylko, gdyż temat ten był wciąż zbyt trudny by mógł o nim mówić. Bał się także jak zareagowałby na ewentualną ironię. - Pozwól jednak, że teraz powrócę do mojego wcześniejszego pytania. Czy wiesz co lub kto zabiło Jasmine? Widziałem ją chwilę przed tym jak znalazłeś nas leżących na obrzeżach lasu. Potem podążyła w stronę wozu napisać jakąś wiadomość. Jak sądzę przeznaczoną dla Ciebie ... - Toran tym razem mówił wolniej. Upewniając się że wyzbył się całkowicie oskarżycielskiego tonu.

Exus

Giharu

Zapadła chwila ciszy. Mag pomału układał sobie słowa każdego z najemników. Jeden odszedł, wiec nie było sensu się do niego odzywać, a drugi...
Hmm...
- A więc jesteś uczniem maga, tak? Ciekawe... Wsiadaj, to sobie porozmawiamy. Opatrunki możesz znaleźć w jednej z otwartych skrzyni, przejrzyj je. Jeśli chodzi o twoje pytanie... Nie wiem czy odpowiedź ma jakiekolwiek znaczenie dla Twojej osoby, tym bardziej, że jak sam powiedziałeś miałeś tyle samo powodów do ochrony Jasmin, co i Folin, jak i do ratowania mojej osoby. Czyżby to się zmieniło? Bo jeśli nie, to dlaczego miałbyś znać odpowiedź na to pytanie, albo inaczej, dlaczego o to pytasz? Jesteś uczniem maga, z pewnością sam już co nieco potrafisz... może to przez ciekawość? Magowie są bardzo ciekawscy. Poza tym... Sam powiedziałeś, że nie ufasz magom, może dlatego, że sam nim jesteś i wiesz, że nie należy ufać tobie? Powiedz mi, jak nazywa się twój mistrz? Zastanów się nad tym... – poważny to przerwał śmiech maga podkreślając grę słowną jaką rozpoczął licząc na kontynuacje rozmowy – hehe... – potem przerwał i zaczął mówić spokojnie - Jasmin, moja siostra już nie żyła jak do niej dotarłem. Nie wiem jak zginęła, ale wiem, a przynajmniej domyślam się kto może wiedzieć. Właśnie zamierzam go gonić. Teraz twoja kolej…
Zanim Toran zaczął mówić, Giharu przybliżył usta do ucha elfki i szepnął – ruszaj moja droga, jak zobaczysz ślady konia, który przejeżdżał tam zeszłej nocy daj znać, po czym jedź za nimi. Koń był opancerzony więc jego ślady nie powinny być trudne do odnalezienia dla istoty mieszkającej w lesie. Ja nie znam się na tropieniu...

Dragon_Warrior

Toran przetwarzał w myślach słowa Giharu. Były spokojne choć wciąż nieufne. Nim odpowiedział sięgnął więc do wskazanej przez maga skrzyni w poszukiwaniu opatrunków. - Mag rezyduje w okolicach Himati, wioski w której Cię porwano. - Toran szybko znalazł odpowiedni materiał i wymienił opatrunek. - Masz może tutaj coś wspomagającego gojenie ran wewnętrznych ? Asasynka mogła Ci coś naderwać. - Toran zmienił nieco ton głosu aby Folin zrozumiała, że chodzi o nią. - Lepiej nie ruszaj się zbyt gwałtownie jeśli nie będzie to niezbędne. Zasklepiłem rany ale minie trochę czasu nim się zupełnie zagoją. - Mężczyzna wyjrzał do nich z wozu aby lepiej usłyszeć ewentualną odpowiedź. Lecz nagle przypomniał sobie o czymś jeszcze. Kilka kolejnych myśli wezwało Reae. Minie jeszcze trochę zanim mag podzieli się z nim swoimi składnikami a póki co lepiej ich nie marnować na kolejne przywołanie. - Powiedz mi Giharu jeszcze jedno z kim my u licha walczyliśmy. Bo legenda o zwaśnionej szlachcie to jedno a spadający z drzew i nieźle wyszkolenie zabójcy to drugie.

Piotreksus

Wernis westchnął i wbił wzrok w ziemię przed sobą.
- Było nas trzech Ja, Melis i młody Kasane. Z Kresi wrócił pewnego dnia nasz kapłan, który z czterema innymi został wysłany, aby zbadać zarazę i pomóc poszkodowanym. Ów kapłan zameldował, że ludzie w większości czują się dobrze, jednak gdy dolegliwość najdzie, poszkodowany znika w tajemniczych, a nawet nadprzyrodzonych okolicznościach, tak zniknęła cała spora rodzina w Kresi, lecz gdy to samo spotkało czterech kolegów kapłana on sam zbiegł do kłasztoru. Biedak zarzeka się, że goniły go nocą cienie, dotarł wyczerpany. Po tym incydencie wysłano nas. Mieszkańcy nie przyjęli nas z otwartymi ramionami, zamykaja się w domach, boją się. Dowiedzieliśmy się, że zginęło wielu ludzi którzy ruszyli poza miasto, po ostatnim zniknięciu ruszyliśmy to zbadać, wtedy udaliśmy się wieczorem na północ w stronę Lasu Czarnej Rzeki, kiedyś zwanego "śpiącym" zaraz po wojnie. Tam przed północą odnaleźliśmy świeże ludzkie ciało i zanim się obejrzeliśmy zostaliśmy otoczeni przez przeklętych, nieżyjących. Było ich zbyt wielu a nasze pochodnie zgasły w walce, w mroku zgubiłem swoich towarzyszy, a wróg widział mnie wyraźnie, uciekłem by wrócić, gdy odzyskam siły. Potem mało pamiętam, biegłem na oślep, spotkałem ciebie Panie, gdy odpoczne wróce do Kresi i zakoncze tę sprawę. Mieszkańcy coś wiedzą jednak milczą.

Lamarath

Luke

Upadli...
- Jak już powiedziałem, też kieruję się do Kresi. Dotarły do mnie wieści o zaginionych kapłanach i Archonci wysłali mnie bym zajął się tą sprawą. Proponuję odpocząć, bo chcałbym wyruszyć jak najszybciej. Zajmij miejsce w moim namiocie, posil się. Razem na pewno zdołamy osiągnąć cel, postawiony nam przez wyższą instancję. Gehenn-inor obiejmie straż. Proponuje wyruszyć przed świtem.

Exus

Giharu

Pokiwał głową z niezadowoleniem, po czym przemówił:
- Nie, nie, nie... Nie tak to działa. Ty zadajesz pytanie, ja odpowiadam, potem moja kolej. Ja zadaje pytanie, a Ty odpowiadasz. Nie słyszałem odpowiedzi na moje pytania – ściszył głos – słyszę tylko pytania... – zaczął dalej normalnie – Szanujesz swojego nauczyciela? Wyrażając się o nim „MAG” stawiasz go praktycznie na równi ze mną. Chyba, że po prostu chcesz w ten sposób okazać szacunek mojej osobie – w co śmiem powątpiewać – Nie mam nic do gojenia ran wewnętrznych. Jak dojedziemy na miejsce będzie trzeba coś poszukać. A póki co Folin musi się trzymać – po co ją straszysz? Czy nie przeszła wystarczająco dużo ostatniej nocy? – Poza tym... Jak by miała jakieś obrażenie wewnętrzne czuła by coś, jakiś ból, czy...hmm... niedogodności. A patrząc na Folin nie widać by dolegało jej coś więcej niż zmęczenie. To jak Toranie, odpowiadamy na nasze pytania, czy podróżujemy w milczeniu?

No dalej, nie zawiedź mnie... Chyba oboje nie chcemy siedzieć bezczynnie a taka... zabawa daje wiele rozrywki... Chyba oboje chcemy się coś o sobie dowiedzieć... Prawda?
Folin spojrzała na maga, po czym wskazała ręką na ślady, które nie prowadziły do Hitami, lecz skręcały w lewo.
- Jedź za nimi – polecił Giharu.

qudlaty

Tiberius Victus

Bywa, że zmęczenie tworzy tak silną mieszanke z bólem, że stawia umysł na skraju zatracenia. Trzeba się wtedy czymś zając. Tego dnia ból był tak silny, że poddawał w wątpliwośc sens dalszego marszu. Tiberius zaczął się rozglądac wokół poszukując czegokolwiek co dałoby mu otuchę. Patrząc na kołyszące się korony drzew dostrzegł rozwianą, wątlejącą strużkę dymu. Nie było wtedy czasu na rozważania czy to dobry znak, czy raczej zwiastun śmierci. Poprustu ruszył do przodu.

Po kilku minutach jego stopa stanęła na twardszej nawierzchni. Zwiesił głowę i zrozumiał gdzie stoi. Dotarł do traktu. Nie ważne gdzie prowadził, nie ważne kto nim jeździł, ważne... że jeździł!

Nieopodal ujżał wóz powoli zmierzający w jego kierunku. Ratunek, albo rychły koniec jego bezsensownej tułaczki....

Resztkami sił wyprostował się i odgarnął kaptur z głowy. Wiedział, że nic nie zmieni teraz jego wyglądu, ale wypada chociaż spróbowac udawac silniejszego niz sie jest w rzeczywistosci.

Folin spostrzegła go pierwsza. Mężczyzna odziany w płaszcz o trudnym do odgadnięcia kolorze, cały brudny od błota, a może i krwi. Jedna tylko ręka wysunięta była z pod płaszcza, drugą skrywał gdzieś głęboko pod nim. Na plecach ciążyła mu tarcza, lecz nie zauważyła przy nim żadnego innego oręża. Nie potrafiła określic wieku nieznajomego. Mógłbyc dużo młodszy niż na to wyglądał. Co do jegnego nie było wątpliwości, utrzymywał się na nogach ostatkiem sił.

Exus

Giharu

„ - Widzisz te chodzące ciało? – mówił z szaleństwem na twarzy – Rozjedź je! – krzyczał – Rozjedź, rozjedź, rozjedź! – mówił jak opętany – ciało nam się przyda, mięso, nic nie jedliśmy..." – wizja bliskiej przyszłości zaniepokoiła maga.
Nigdy czegoś takiego nie widziałem, nigdy nie zsyłano mi takich wizji. Chyba naprawdę muszę odpocząć. – Chwycił się za głowę i zamknął oczy.
- Widzę – odpowiedział, gdy Folin wskazała stojącą istotę na drodze. Zwolnij i zatrzymaj się. Może to być ta osoba której szukam – po chwili podniósł głowę i przełknął ślinę. Przypatrzył się postaci uważnie.
To nie on... ehh...
- Witaj wędrowcze – on jest ledwie żywy – Co... Co Ci się stało ? Potrzebujesz pomocy? – a może to kolejna pułapka? – pomyślał z niezadowoleniem.

qudlaty

Tiberius Victus

Wóz się zatrzymał. Siedziały na nim dwie postaci, mężczyzna i kobieta. On przemówił.

- Witaj wędrowcze. Co... Co Ci się stało ? Potrzebujesz pomocy?

Powitanie było ciepłe i brzmiało szczerze, ale w jego oczach widac było dziwne znamię obłedu, które Tiberius tak dobrze znał.

Ostatkiem sił skłonił się jak tylko mógł nisko.

-Witajcie szanowni wędrowcy. Na imię mam Tiberius. Niektórzy zwą mnie Victus, Wy mówcie jak wam wygodnie. Nie zamierzam się wam narzucac ani tez zawracac glowy swoja osoba. Bylbym jednak rad gdybyscie pozwolili dolaczyc do siebie. Usiłuję dostac sie do Kresi.

Pokłonił się lekko w oczekiwaniu na odpowiedź. Czuł, że koniec sił jest bliższy niż kiedykolwiek dotychczas. To ostatnie chwile kiedy będzie w stanie samodzielnie utrzymac swoje ciało w pionie.

Exus

Giharu

Patrzy podejrzliwie na stojącego przed nim człowieka. Zapadła cisza.
W nim coś jest... Tylko nie wiem dokładnie co. Kogoś mi przypominasz...
- Możesz z nami podróżować. Nie widzę przeciwwskazań. Wsiadaj, a po drodze opowiesz co doprowadziło cię do stanu w którym się znajdujesz.
Tiberius Victus...

Dragon_Warrior

Toran zdziwił się nieco takim przebiegiem rozmowy lecz kontynuował bez zbędnych komentarzy.
- Czemu miałbym stawiać nauczyciela ponad lub poniżej nieznajomego, którego możliwości nie znam. Obaj jesteście dla mnie magami, nie tylko jeśli chodzi o umiejętności ale i sposób myślenia. Jest to co prawda pewne uproszczenie ale w żadnym stopni krzywdzące dla którejkolwiek ze stron. Pomagałem wiec Aldornowi magowi z Himati przez ostatnie kilka lat, w zamian za jego wiedzę. Teraz zaś zamierzam go opuścić, jednak przed odejściem na dobre wyświadczam mu jeszcze jedną przysługę. Mam dostarczyć zapas płuc - żab błotnych. Jakkolwiek śmiesznie by to nie brzmiało to składnik ten w tutejszych okolicach dość rzadki a kupcy z południa jakoś nie palą się żeby handlować tego typu towarem. Możemy wiec przyjąć, że aktualnie jestem uczniem owego maga bo to dość dobrze określa moje umiejętności i wiedzę. Inną kwestą jest także to, iż prosił mnie dodatkowo o wypytanie wszystkich spotkanych czarodziei, magów, zaklinaczy czy jak jeszcze można określić tego rodzaju profesję, o zaklęcia jakie znają. Rywalizacje okolicznych rezydentów są bowiem na tyle śmieszne, że duma nie pozwala im wymieniać się opracowanymi własnoręcznie czarami. - lekka ironia miała po raz kolejny okazac magiwi zaufanie. - Co wiec jeszcze chcesz wiedzieć ? Czasu mamy jak sądzę wystarczająco abyśmy obaj zaspokoili naszą ciekawość.
- Ciebie zaś... - Toran zwrócił się do elfki - Nie zamierzam straszyć, bo zdaje się, że wszyscy mieliśmy na tej polanie dużo szczęścia. Po prostu martwię się o Ciebie. Pracujesz bez przerwy od rana pomimo wszystkich tych zdarzeń. Zaiste godne to podziwu lecz niezbyt dobre dla nadwyrężonego zdrowia.

Po tych słowach Toran oczekiwał odpowiedzi Giharu lecz zamiast niej usłyszał co innego.
- Widzę... zwolnij i zatrzymaj się. Może to być ta osoba której szukam...
Kolejne przypadkowe spotkanie ? Czyżby ? Wyjrzał z wozu na tyle aby nie zdradzić swojej obecności a ocenić wiarygodność napotkanego.
- Witaj wędrowcze ...Co... Co Ci się stało ? Potrzebujesz pomocy?
Toran na wszelki wypadek rzucił okiem po przydrożnych krzakach. Kilka kusz i nie będzie nawet sposobu aby uratować choć jedno z nich. Pozostaje więc nadzieja na pokojowe nastawienie wędrowca. Lub chociaż na kolejna nieudolną próbę podstępu.
-Witajcie szanowni wędrowcy. Na imię mam Tiberius. Niektórzy zwą mnie Victus, Wy mówcie jak wam wygodnie. Nie zamierzam się wam narzucac ani tez zawracac glowy swoja osoba. Bylbym jednak rad gdybyście pozwolili dołączyć do siebie. Usiłuję dostać się do Kresi.
Brak szczęku kusz i uderzeń bełtów. Dobre i to.
- Możesz z nami podróżować. Nie widzę przeciwwskazań. Wsiadaj, a po drodze opowiesz co doprowadziło cię do stanu w którym się znajdujesz.
A gdzie się podziała nieufność maga? Czyżby coś przegapił ?

Lekko ironiczny głos dał się słyszeć z wnętrza wozu.
- Giharu nie chcę podważać Twoich decyzji ale po wczorajszych wydarzeniach i zdradzie niemal pewnych towarzyszy wolał bym abyś spytał tego podróżnika o cel jego wędrówki zanim pozwolimy mu wsiąść - po czym ściszonym głosem dodał. - Jak dopuścimy kolejnego zdrajce na odległość noża to koniec z nami.[/quote]

Exus

Giharu

Ściszył głos, tak by Tiberius nie słyszał co mówi. Na ironię odpowiedział ironią
- Mam takie same powody by ufać jemu co i tobie. Chociaż... On nie chce zabijać niewinnych. A przynajmniej na takiego nie wygląda.
Dodał głośniej
- Wsiadaj Tiberiusie nie mamy przecież całego dnia, a trochę mi się śpieszy.

Tiberius wsiadł, a wóz ruszył dalej. Mag nie kontynuował już rozmowy. Jego myśli skupiły się na zbliżającej się rozmowie, która jak przeczuwał nie będzie należała do najmilszych.

W oddali pojawiło się ognisko. Na znak maga Folin zwolniła, wóz wyjechał z lasu zatrzymując się dziesięć metrów przed nim. Przy ognisku widać było jedną postać.
To on...
- Zostańcie tu, musze z kimś porozmawiać.
Giharu zszedł z wozu i ruszył w kierunku ognia. Z każdym krokiem był bardziej pewny, iż postać siedząca tam jest tą, którą spotkał ostatniej nocy.
- Witaj wędrowcze, chciałbym zamienić z Tobą słowo.

Lamarath

Luke

Kiedy zakończył wieczorną modlitwę, dostrzegł jadący powoli, wyłaniający się z lasu wóz. Ze względu na porę, mogli to być jacyś podróżni, chcący zatrzymać się na noc gdzieś poza lasem. Jednak, kiedy kapłan dostrzegł uwiązane do wozu osiodłanie konie bez jeźdzców, nawiedził go niepokój.
Wóz zwolnił jeszcze bardziej, aż zatrzymał się tuż pod obozem. Luke położył swą broń u stóp na wszelki wypadek. Wóz wydawał mu się znajomy, ale nie mógł mieć pewności co do tego, że spotkał go już wcześniej. Przęmknęła mu przez chwilę myśl, czy znajdujący się w namiocie Wernis dostrzegł przybyszy i co w związku z tym zrobi.
Gehenn-inor ze spuszczonym łbem spoglądał w stronę pojazdu, kiedy wysiadła z niego odziana w szatę postać. Luke bez trudu go rozpoznał i poczuł że mięśnie jego ciała napinają się, czekając niepewnie.
To ten szalony mag! Czyżby szaleństwo opanowało go do tego stopnia, że ścigał mnie aż do teraz? Chociaż... - spojrzał jeszcze raz w stronę wozu - są z nim ludzie. Czy służyliby szalencowi? Zaraz wszystko sie okażę.
Mężczyzna, który był bratem zmarłej niedawno kobiety, podszedł do ogniska i przystanął w bezpiecznej odległości.
-Witaj wędrowcze, chciałbym zamienić z tobą słowo.
Luke niewiele wyczytał z tej wypowiedzi. Ton głosu umknął jego uwadze i kapłan nie potrafił nadal stwierdzić, czy mag nadal znajduje się pod wpływem chaosu. Nie był nawet pewien czy słowa, które wypowie zostaną wogóle zrozumiane, jak ostatnim razem, kiedy był zmuszony skrzyżować oręż z czarownikiem. Stwierdził więc, że będzie oszczędzał słowa. Choćby nawet powitanie zostało wypowiedziane spokojnie, co do czego pewności nie było, stwierdzenie "witaj wędrowcze" skierowane do wysokiego kapłana dowolnej religii brzmiało conajmniej dziwnie.
Luke sknieniem głowy wskazał magowi ciepły od ognia pień drzewa dając do zrozumienia by ten spoczął.
- Jestem kapłanem, nie wędrowcem, w czym moge ci pomóc zbłąkana duszo?
Xaggarze Wielki! Bądź ze mną...

Dragon_Warrior

Toran

Gdy tylko postać nieznajomego przestąpiła próg wozu, Toran skinął lekko głową witając przybysza. Wskazał Ręką wolne miejsce naprzeciw siebie i odczekał aż Tiberius tam usiądzie.
- Witaj wędrowcze. - Jako, że usłyszałem Twoje imię gdy przedstawiałeś się na trakcie to nie musisz już go powtarzać. Moje imię to Toran. Podróżuje razem z tymi, których już widziałeś. - Skoro pozostali byli tacy spokojni o zabranego podróżnika to morze rzeczywiście dostrzegli w nim coś czego nie widział wcześniej. Wrócił więc wzrokiem do Tiberiusa, który odpiął już trzymana na plecach tarczę i najwyraźniej gotów był do rozmowy. Toran skorzystał jednak z okazji i przyjrzał się jeszcze odłożonemu przedmiotowi. Upewniał się czy tarcza pasuje do reszty stroju. Poszukiwał insygni herbowych lub samych barw. Nie miał co prawda najmniejszego pojęcia o heraldyce ale liczył na to, że któryś z elementów wyda mu się znajomy. Szepty z zewnątrz wskazywały na to że Giharu i Folin coś spostrzegli. Toran zamyślił się raz jeszcze. Po chwili uświadomił sobie jednak, że zupełnie zapomniał o podróżniku.
- Opowiadaj więc co sprowadza Cię w te strony? I co doprowadziło Cię do tego stanu? - Toran był świadomy, że najpierw wypadałoby zaproponować opatrzenie ran. Wolał jednak upewnić się odrobinę co do wiarygodności wędrowca. Miał nadzieję, że kilka wymówionych zdań nie zrobi wielkiej różnicy po całonocnej pieszej wędrówce.

- Zostańcie tu, musze z kimś porozmawiać. - Głos Giharu był wyraźny, lecz odgłos specyficznego chlapnięcia oznaczał, że Mag zsiadł już z wozu i pozostawił jego oraz Folin sam na sam z przybyszem. Wypadało wiec teraz mieć oko nie tylko na Tiberiusa ale i na pozostałych. Jeśli słyszany wczoraj koń należał do odpoczywającego tutaj człowieka to mogło to oznaczać zarówno niebezpieczeństwo jak i odpowiedzi na nurtujące ich wszystkich pytania. Wolał jednak upewnić się także co do samej Folin. Gestem dał Tiberiusowi do zrozumienia, że zaraz powróci do ich rozmowy po czym odezwał się do elfki.
- Czy Giharu wspominał coś o tym co zamierza? Jeśli spotkał już wcześniej tego człowieka to sama wiesz czym skończyła się ich konfrontacja.